«Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Μαρία Δημητριάδη, την τραγουδίστρια που συνδέθηκε άμεσα με το πολιτικό τραγούδι. Ήταν βασική ερμηνεύτρια των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Θάνου Μικρούτσικου. Ήταν από τις πρώτες τραγουδίστριες του Γιάννη Μαρκόπουλου.
Ήταν η τραγουδίστρια που μας τραγούδησε με την ευαίσθητη φωνή της:
"Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει",
"Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται",
"Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι",
"Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε",
τους υπέροχους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ στη δισκογραφική δουλειά του Θάνου Μικρούτσικου με τίτλο "Πολιτικά τραγούδια", το 1975.
Ήταν η τραγουδίστρια που με τη δυναμική, επική φωνή της τραγούδησε:
"Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις
εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκκαλο
με το λουρί στο σβέρκο
Νάτη πετιέται απο 'ξαρχής
κι αντριεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
με το καμάκι του ήλιου",
ένα από τα "18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας", του δίσκου του Μίκη Θεοδωράκη (1974), ο οποίος περιέχει μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και
"Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια
λεβέντης εροβόλαγε",
από τα "Τραγούδια του αγώνα" (1974), με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Ήταν η τραγουδίστρια που με την ξεχωριστή φωνή της ερμήνευσε ποιήματα, όπως:
"Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι,
στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα.
Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το νερό.
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε το μελαμψό ουρανό" και
"Πίνω νερό, κόβω καρπό,
χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου.
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς.
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου,
φεύγω με μια ματιά.
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται.
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς"
τα μελοποιημένα από τον Γιάννη Μαρκόπουλο ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, στον δίσκο με τίτλο "Ήλιος ο πρώτος", (1969).
Ήταν η τραγουδίστρια που με την ζεστή, ευαίσθητη φωνή της μας συγκίνησε τραγουδώντας:
"Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θα 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά.
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί",
το υπέροχο τραγούδι με στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, που ακουγόταν στην ταινία "Κορίτσια στον ήλιο" του Βασίλη Γεωργιάδη και
"Σ’ αναζητώ,
μες στο πλήθος να σε βρω,
κι αργά περπατώ,
να σ’ αγγίξω δεν μπορώ",
ένα ερωτικό τραγούδι του Γιάννη Σπανού με στίχους του Αλέξη Αλεξόπουλου. Το τραγούδι ακούστηκε στην ταινία "Αναζήτησις" του Ερρίκου Θαλασσινού-1971.
Η Μαρία Δημητριάδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και πέθανε στις 7 Ιανουαρίου του 2009 στο νοσοκομείο '"Ευαγγελισμός", όπου είχε εισαχθεί για σπάνια πνευμονική νόσο.
Διαβάζω στο αφιέρωμα της Ρουμπίνης ΣΟΥΛΗ στην Μαρία Δημητριάδη, από την εφημερίδα Ριζοσπάστης, και το μεταφέρω αυτούσιο:
....... Με τη δική της εξαιρετική φωνή τραγούδησε για «τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί...». Και παρότι αναγνώριζε πως «ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός», μέσα στο τούνελ της σκοτεινιάς των καιρών μας έβλεπε το ελπιδοφόρο φως: «Αν δεν το έβλεπα θα είχα αυτοκτονήσει εδώ και μια δεκαετία. Ένα μικρό ξύπνημα χρειάζεται. Να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να καταλάβουν οι σεισμοπαθείς ότι είναι ακόμη στα κοντέινερς. Αυτοί που βγαίνουν το πρωί στην τηλεόραση και παραπονιούνται και το βράδυ τρέχουν να δουν τον Μπιγκ Μπράδερ και να κοιμηθούν στη δυστυχία τους. Πρέπει να καταλάβουν στην πραγματικότητα τι συμβαίνει. Για σκέψου να το καταλάβαιναν και έλεγαν όλοι αυτοί που είναι στα κοντέινερς και στις σκηνές "εμείς φεύγουμε από εκεί! Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πάμε στο Σύνταγμα και λέμε βάλτε μας σε σπίτια". Ο κόσμος όμως είναι αποχαυνωμένος, ακόμη και ο δυστυχής. Πρέπει να ξυπνήσουν οι δυστυχείς...».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου