Ο δρόμος

Η σημερινή εγγραφή είναι ένα αφιέρωμα σ΄έναν δίσκο ή μάλλον σε ένα διαμάντι της ελληνικής δισκογραφίας. Ο δίσκος με τον τίτλο "Ο δρόμος" κυκλοφόρησε τον Απρίλη του 1969. Η μουσική είναι του Μίμη Πλέσσα και οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Τα τραγούδια ερμηνεύουν ο Γιάννης Πουλόπουλος, η Ρένα Κουμιώτη και η Πόπη Αστεριάδη.  

Ο δίσκος, στον οποίο ο Γιάννης Πουλόπουλος τραγουδάει τα δέκα από τα δώδεκα τραγούδια, γίνεται αμέσως χρυσός. Είναι ο πρώτος ελληνικός δίσκος που γίνεται χρυσός. Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν καταρρίπτει κάθε ρεκόρ πωλήσεων. Είναι ο εμπορικότερος δίσκος όλων των εποχών με περισσότερες από ένα εκατομμύριο πωλήσεις.

Τα τραγούδια του δίσκου:

1. Γέλαγε η Μαρία
2. Φραγκόκλησσα (ερμηνεύει ο Γιάννης Πουλόπουλος με την Πόπη Αστεριάδη)
3. Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου
4. Ο τρελός
5. Πρώτη φορά (ερμηνεύει η Ρένα Κουμιώτη)
6. Πήρα σύννεφο δυο τόπια
7. Ξημερώνει Κυριακή
8.Η Μυρσίνη βάζει τα άσπρα (ερμηνεύει ο Γιάννης Πουλόπουλος και η Πόπη Αστεριάδη Β' φωνή)
9. Δώδεκα μαντολίνα
10.Το άγαλμα
11. Δώσε μου το στόμα σου (ερμηνεύει η Ρένα Κουμιώτη)
12. Έπεφτε βαθιά σιωπή

Το εξώφυλλο του δίσκου είναι του ζωγράφου Σπύρου Βασιλείου

Ο Μίμης Πλέσσας εξηγεί, πως γεννήθηκε ''Ο δρόμος'' :
 '' ....Συνηθίζαμε να μοιράζουμε μία στο σπίτι του και μία στο δικό μου τις συναντήσεις μας που ποτέ δεν ήσαν άμοιρες κι από κουβέντες δουλειάς. Ήταν ώρες συντροφιάς, γιατί με τις πρώτες επιτυχίες μας με τον Λευτέρη τον Παπαδόπουλο συνδεθήκαμε με φιλία, που όσο περνούσε ο καιρός έδενε μέσα από την αμοιβαία εκτίμηση, την οικειότητα αλλά και το σεβασμό που έτρεφε ο ένας για τη δουλειά του άλλου. Σημαδιακή βραδιά εκείνη στο σπίτι του Λευτέρη, που καθισμένος στο γραφείο του περίμενα να τελειώσει μια κουβέντα με την εφημερίδα του, γιατί ο Λευτέρης είχε ήδη κάνει σημαντικά βήματα σαν δημοσιογράφος. Σκόρπια πάνω στο γραφείο του ήσαν κάτι χειρόγραφα. Ξέροντας το γραφικό του χαρακτήρα, άρχισα να διαβάζω κι ένιωσα να με πλημμυρίζει μια ανείπωτη τρυφεράδα. Τα γραπτά του Λευτέρη περιγράφανε τα εφηβικά μου χρόνια, τα χρόνια μου μέσα στην Κατοχή. Μάζεψα όσα βρήκα εκεί μπροστά μου- τι σύμπτωση, ήταν δώδεκα - κι αμέσως σκέφτηκα, ένας μεγάλος δίσκος(μέχρι τότε δεν είχαμε κάνει μεγάλο δίσκο με το Λευτέρη). Μου ήρθε κι ο τίτλος : Τα "Άγουρα Χρόνια", ξεχνώντας το ομώνυμο μυθιστόρημα του Κρόνιν. Του "είπα θα τα πάρω". Απρόθυμα μου τα έδωσε, γιατί δεν πίστευε ότι αυτά μπορούσε να είναι υλικό για τραγούδια. Φοβόταν τη διάχυτη ευαισθησία, γιατί περιείχαν και τις δικές του μνήμες και δεν τους είχε δώσει τη μορφή κουπλέ - ρεφρέν, που δίνει τη γνώριμη δύναμη στο τραγούδι. Ήταν της τύχης μας γραφτό δυο μέρες αργότερα να τα έχω γράψει όλα, τα έντεκα χωρίς ρεφρέν. Ενθουσιασμένος από το αποτέλεσμα, του τα έπαιξα και τον έπεισα να τα παρουσιάσουμε στον αξέχαστο φίλο Αλέκο Πατσιφά στη Λύρα. Αποκτήσαμε έτσι κι άλλον ενθουσιώδη υποστηρικτή που βάφτισε και το έργο : "Ο Δρόμος". Με την ανδρική φωνή του συνεργάτη μας της εποχής εκείνης Γιάννη Πουλόπουλου, μία καινούρια γυναικεία φωνή που πρότεινε ο Λευτέρης, τη Ρένα Κουμιώτη, και την Πόπη Αστεριάδη ξεκινήσαμε να φτιάξουμε έναν δίσκο που είχε κι άλλα παράξενα : ηχογραφήθηκε στο στούντιο της Κολούμπια σε δέκα ώρες παρά ένα τέταρτο! Λες κι οι μουσικοί που ήρθαν για να παίξουν ήξεραν από πριν το έργο.
Την ηχογράφηση έκανε ο Στέλιος Γιαννακόπουλος που άφησε απείραχτη τη δύναμη και τη φρεσκάδα που είχαν οι ενορχηστρώσεις μου. Δύο μέρες μετά οι τραγουδιστές είπαν μία κι έξω τα τραγούδια! Έτσι αποκτήσαμε ένα δίσκο που για μας ήταν ακριβή στιγμή κατάθεσης ψυχής και που έγινε ορόσημο στην ελληνική δισκογραφία......''
'' ...; Ο Δρόμος εξακολουθεί και σήμερα να ενδιαφέρει τους νέους και κάποια από τα τραγούδια του κάθε τόσο μας δίνουν άλλη μια πλατινένια επιβεβαίωση ότι καλά έκανε η Χούντα και τον είχε απαγορεύσει, καλά έκανε και κατέβασε το έργο μας από το θέατρο της Κατίνας Παξινού κι ακόμα η τότε Ραδιοφωνία καλά έκανε και τσιρότιασε για να μην παίζεται το ''Άγαλμα'' και το ''Ξημερώνει Κυριακή'', γιατί αυτά τα τραγούδια που γράφτηκαν τότε ήταν για να γίνουν κατανοητά πολύ αργότερα, να παραμείνουν δροσερά και να κρατάνε τη σκέψη μας ορθή ύστερα από σαράντα χρόνια......''
Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μέσα στο βιβλίο του ''Τα τραγούδια γράφουν την ιστορία τους'' περιγράφει την ιστορία των τραγουδιών :

Ο τρελός

Στην παιδική μου γειτονιά, είχαμε έναν μεθύστακα, που τον βασανίζαμε. Τον Μπαγιαντέρα. Για να αμυνθεί, μας πετούσε πέτρες από το δρόμο. Έχω μια πληγή από μια τέτοια πέτρα, στο κούτελό μου.

Πήρα σύννεφο δυο τόπια 

Εδώ κάνω επίδειξη "δεξιοτεχνίας". Ριμάρω τη λέξη "τόπια", με το ρήμα "το 'πια". Επίσης "σεβρό" (δέρμα παπουτσιού) με το "σε βρω". Έχει όμως και άλλες τέτοιες εκπλήξεις το τραγούδι. Τραγιάσκα - Αλάσκα, πέτο - σπαρματσέτο, σύννεφο που γίνεται ύφασμα κλπ.

Η Μυρσίνη βάζει τ' άσπρα  

Το έγραψα για την κόρη του Λοίζου, που την έχω βαφτίσει. Ο Πλέσσας κατάλαβε την αδυναμία μου και έγραψε ένα πολύ τρυφερό τραγούδι. Όταν παιζόταν ο ΔΡΟΜΟΣ στο θέατρο, όλοι οι θεατές κρατούσαν το ρυθμό με παλαμάκια. 

Το άγαλμα 

Είναι ένα από τα πιο δυνατά τραγούδια του ΔΡΟΜΟΥ. Επί σειρά ετών, ακουγόταν σε όλα τα νυχτερινά κέντρα και παιζόταν από ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Κλασσική η ερμηνεία του Γιάννη Πουλόπουλου. 

Δώσε μου το στόμα σου 

Η Ρένα Κουμιώτη τραγουδούσε σε μια μπουάτ της Πλάκας. Παντελώς άγνωστη. Ο Λοίζος με πήρε στην μπουάτ για να την ακούσω. Μου άρεσε πολύ η φωνή της. Άρεσε και στου Πλέσσα. Ο Πατσιφάς ενθουσιάστηκε! Την άλλη μέρα, τη βάλαμε στο στούντιο κι έσκισε! Έτσι άρχισε η καριέρα της ...; 





Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι αγαπημένα! Διάλεξα για ακούσουμε το "Ξημερώνει Κυριακή" με την ελπίδα και την ευχή πάντα να ξημερώνει μια Κυριακή!

Πηγή