Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -— 

μὲ κουρελιασμένα μάτια 

μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση 

νὰ γυρίζεις 

στὴν καλὴ πλευρά σου. 

Πεσμένος αἰσθάνεσαι 

τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα 

τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα 

τὰ βήματα χωρὶς προοπτική. 

Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς 

περιβάλλεται ἀπὸ σένα. 

Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη μὲ δάχτυλα νοσταλγικά. 

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.  

Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ 

στὸ τέλος 

τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν. 

Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ — 

αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου. 

Μὲ τὴν ἀγάπη 

Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας 

Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ. 

Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων 

ἡ ἀπελπισία. 

Καὶ προπαντὸς ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη 

νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…  

Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της 

ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου 

σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά. 

Κάτι νιώθω σήμερα βλέποντας τὰ πουλιά.  

Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται, 

ὡς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.  

Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος 

κλήματα μέσ᾿ στὴν καρδιὰ 

διαγώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα 

σκοτώνοντας ἐμᾶς.

Νίκος Καρούζος (1926-1990)

(ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

Marie Witte