Θα 'ρθει καιρός

Θα 'ρθει καιρός 

που θ΄ αλλάξουν τα πράματα.

να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα 

εκείνο το παιχνίδι

που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

- μη βλέπεις εμένα - μην κλαις.

 εσύ είσ΄ η ελπίδα

άκου θα 'ρθει καιρός

που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς

δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές

με γερμένους απέξω

Και τη δουλειά

θα τη διαλέγουμε

δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι - σκέψου! - 

θα μιλάνε με χρώματα

κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά

σε μια μεγάλη φιάλη με νερό

λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές

απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,

για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -

δύσκολοι καιροί.

Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -

τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ΄ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:

«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».

Θα την αλλάξουμε τη ζωή!

Παρ΄ όλα αυτά Μαρία.

*****

Στίχοι: Κατερίνα Γώγου

Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας

Στο δρόμο-1981

Ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, που με τους γεμάτους οργή στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της. Έβγαζε ποιητικές κραυγές μήπως και ξυπνήσουν οι άνθρωποι γύρω της. 

 Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο: "Η Κατερίνα ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, διαρκώς σε διωγμό. Τελικά δεν άντεξε κι έφυγε .... άφησε όμως πίσω τα ποιήματά της που μιλούν ακόμα για εκείνη, με φοβερή δύναμη και άσβηστο πάθος".

Η ποίηση ήταν η μεγάλη της αγάπη. Έγραφε: 

"Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" 

Μην κλειστώ στο δωμάτιο

ν' αγναντεύω τη θάλασσα

κι απολησμονήσω.

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου

κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ

μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε

για να με χρησιμοποιήσει.

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα

για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική

και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν....." 

Σε παλαιότερη συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία, είχε πει πως άρχισε να γράφει:

"για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμιζα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι' αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πως γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα κι έγραφα. "

Την έχουν χαρακτηρίσει "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων", "Άγιο των Εξαρχείων" κ.ά.

Η ίδια γράφει:

"Με λένε Οδύσσεια.

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει."

Προειδοποιούσε η Γώγου. Ποιος όμως άκουγε;;;

"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. 

Στο μυαλό είναι ο Στόχος  το νου σου ε; "

Έλεγε, το 1986, η Κατερίνα Γώγου : "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα .... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή ... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει απο αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ...".

 Το 1991 η Κατερίνα Γώγου έλεγε : " Έχω ένα παράπονο ... Ακου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ ..." 

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην ΑΘήνα στις 1 Ιουνίου 1940.  Έβαλε η ίδια τέρμα στη ζωή της. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993 με χάπια και αλκοόλ. Οι περισσότεροι δεν ξαφνιάστηκαν με το θάνατό της. Την είχαν ήδη ξεγράψει ... από τότε που έπαψε να κοιτάει τους ανθρώπους στα μάτια και περπατούσε μόνο σκυφτή.

Ένας ευαίσθητος άνθρωπος,  που δεν άντεξε την σκληρότητα, την υποκρισία και τη σύμβαση αυτού του κόσμου και αυτής της ζωής.

"Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ."

Οι ποιητικές κραυγές της Κατερίνας Γώγου δεν πήγαν χαμένες, δεν έπεσαν στο κενό. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.

Ξένε, άγνωστε διαβάτη αυτού του Νεκροταφείου, εδώ σε αυτό το μνήμα, αναπαύεται η Κατερίνα Γώγου. Αυτή για την οποία έγραψαν κάποτε πως στην ταινία "Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο" ήταν η πιο ατίθαση μαθήτρια. Ξένε, αυτή η πόλη κάτω, τώρα ξέρει γι αυτήν. Τα ανήσυχα παιδιά ξέρουν γι αυτήν, πως έκανε μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία, άλλη μια ροκ εν ρολ βουτιά. 

Πηγές 1 2 3 4 5 6

Πηγή φωτογραφίας