Σαν πεταλούδα στη φωτιά

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σ' εσένα γύρες φέρω

 κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.  

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου, 

να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν από σιμά σου. 

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου· 

τα μάγια είν' τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.  

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση 

της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.  

Και ποιος είν' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει, 

αφού σε δει για μια φορά, μαζί σου σα μιλήσει;  

Τ' αηδόνι σόδωκε λαλιά, φωνή το καναρίνι, 

τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.  

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου, 

της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μάγουλά σου.
  

Λεν το κοράλλι κόκκινο, μόν' δίχως νοστιμάδα· 

δεν έχει σαν τ' αχείλι σου βαφή και κοκκινάδα. 

Δοξάρια είναι τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη 

βαρούν, πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.  

Στα δυο σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει 

κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιους απάνω αδειάζει.  

Το κοίτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης· 

αν δεν πιστεύεις, ρώτησε να σου το είπει ο καθρέφτης...

Ιωάννης Βηλαράς

Matteo Arfanotti