Γιάννης Μαρκόπουλος-Οι Μετανάστες

Το 1974 κυκλοφόρησε μια δισκογραφική δουλειά με τη μουσική του Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Γιώργου Σκούρτη. Ερμηνευτές των τραγουδιών του δίσκου αυτού: η αξέχαστη και μοναδική Βίκυ Μοσχολιού και ο σπουδαίος Λάκης Χαλκιάς. 

Τίτλος του δίσκου: "Οι Μετανάστες".

Τα τραγούδια στηρίζονται πάνω σε ιστορίες του συγγραφέα Γιώργου Σκούρτη και αποτελούν αφιέρωμα στους Έλληνες μετανάστες. Τραγούδια που εκφράζουν τον πόνο και την πίκρα των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τον τόπο τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, αλλά κι αυτών που έμειναν πίσω περιμένοντας τον γυρισμό.

Οι ερμηνείες των δύο τραγουδιστών εκπληκτικές! Τα τραγούδια ακούστηκαν και αγαπήθηκαν πολύ από τον κόσμο. Ο δίσκος ήταν αυτός με τις μεγαλύτερες πωλήσεις της συγκεκριμένης εποχής για τον συνθέτη, αφού ξεπέρασε τις 50.000 αντίτυπα.

Τα τραγούδια του δίσκου ήταν:

Εδώ στην ξένη χώρα 

Είπες Απρίλη πως θα `ρθεις 

Η Αντάρα, το Λενάκι κι η Ρηνιώ 

Η μπαλάντα του μετανάστη

 Η φάμπρικα 

Κλείσε την πόρτα 

Μη μου μιλήσεις πάλι για ταξίδια

 Μιλώ για τα παιδιά μου 

Ο Ρόκκο και οι άλλοι

 Οχτώ χωριάτες

 

Ας θυμηθούμε οι παλαιότεροι κι ας γνωρίσουν οι νεότεροι.

Αριστουργηματική ερμηνεία από τον Λάκη Χαλκιά και ένα εκπληκτικό σόλο στο σαντούρι από τον Αριστείδη Μόσχο στο συγκινητικό "Ο Ρόκκο και οι άλλοι".

Το μήνυμα του τραγουδιού δυνατό, ζωντανό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε: Η ζωή και οι δυσκολίες της ενώνουν τους ανθρώπους από όποια χώρα κι αν προέρχονται.

Έκανε κρύο κι εμείς δουλεύαμε
Ήμουν εγώ ο Κωνσταντής
ο Πάμπλο και ο Ρόκκο
****
Έκανε κρύο κι εμείς φορτώναμε
Ήμουν εγώ κι ο Κωνσταντής
κι ο Ιταλός ο Ρόκκο
****
Έκανε κρύο κι εμείς γκρεμίζαμε
Ήμουν εγώ κι ο φίλος μου
ο Ιταλός ο Ρόκκο
****
Έκανε κρύο κι εμείς παγώναμε
Ήμουν εγώ κι ο σκύλος
που έκλαιγε τον Ρόκκο

****

Το συγκλονιστικό "Μιλώ για τα παιδιά μου" με την αξεπέραστη ερμηνεία της Βίκυς Μοσχολιού. Η ανεπανάληπτη μουσική, ο δυνατός στίχος και η εξαιρετική ερμηνεία δημιουργούν συναισθήματα ακόμα και σε ανθρώπους που δεν έχουν βιώσει τα σκληρά χρόνια της μετανάστευσης. Ένα τραγούδι που μιλάει κατευθείαν στην ψυχή!!

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω
έχω ένα χρόνο να τα δω και λιώνω.
Μου γράφει η γιαγιά τους, πως ρωτάνε
τα τρένα που `ναι στο σταθμό πού πάνε.
****
Αδύνατος μου γράφει ο Στελάκης
έχει ανάγκη θάλασσας ο Τάκης
αρχίζει το σχολείο η Μαρίνα
θέλει να γίνει κάποτε γιατρίνα.
****
Αγόρασα λαχείο στ΄ όνομά τους
αχ! να κερδίσω να σταθώ σιμά τους

Μιλώ για τα παιδιά μου και ιδρώνω 
δεν ξέρω πότε θα τα δω και λιώνω. 

****

Ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση, η συνεχής αγωνία για μια ανθρώπινη επαφή, στήριγμα στις δύσκολες ώρες και στις κακουχίες της ζωής σε μια ξένη και αφιλόξενη χώρα. Όλα αυτά εκφράζονται σ΄ένα τραγούδι που μοιάζει να είναι βγαλμένο πραγματικά από την ψυχή ενός μετανάστη και όχι από την πέννα ενός συγγραφέα - "Εδώ στην ξένη χώρα". 

Εδώ στην ξένη χώρα
αχ! τι στεναχώρια
Τι θα φάω, τι θα πιω
τι θα στείλω στο χωριό
οι γυναίκες είναι χύμα
Καίγομαι σαν τις κοιτώ
δεν με θέλουν κι είναι κρίμα
****
Εδώ στην ξένη χώρα
αχ! τι στεναχώρια
Κάθε βράδυ στον σταθμό 
τριγυρίζω για να πω
μια κουβέντα σ΄ ένα φίλο
Κι αν μια νύχτα δεν τον βρω
μοιάζω με χαμένο σκύλο
****
Εδώ στην ξένη χώρα
αχ! τι στεναχώρια
Θα γυρίσω στο χωριό
δεν αντέχω δεν βαστώ
τι κορμί βασανισμένο
Ψάχνω να `βρω αδερφό
κι όλοι με φωνάζουν ξένο

Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, η φιλία, η αλληλεγγύη είναι οι συνδετικοί κρίκοι, που ενώνουν τους ανθρώπους. Όλοι μαζί θα τα καταφέρουν. Αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα από το τραγούδι "Η Αντάρα, το Λενάκι κι η Ρηνιώ". 

Η Αντάρα, το Λενάκι κι η Ρηνιώ
φύγαν μια νύχτα απ΄ το χωριό, 
κρατούσανε για χρόνια δυο
συμβόλαιο συλλογικό.
****
Η Αντάρα, το Λενάκι κι η Ρηνιώ
μπήκαν αμέσως στο χορό, 
κομμάτια βγάζουν εκατό
να πάρουνε καλό μισθό.
****
Στην Αντάρα, στο Λενάκι, στη Ρηνιώ
βάζουνε δίπλα τη Φωφώ 
κι αυτή δουλεύει όσο δυο, 
χτυπάει διπλό το εκατό.
****
Κι η Αντάρα, το Λενάκι κι η Ρηνιώ
όλο φωνάζουν στη Φωφώ
"Σιγά, Φωφώ, σκέψου κι εμάς
σιγά, Φωφώ, μας τυραννάς" 
όλο της φωνάζουν
η Αντάρα, το Λενάκι κι η γριά Ρηνιώ.

****

Η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, η σκληρή δουλειά, αυτή που δεν σε αφήνει να έχεις την απλή καθημερινή επαφή με τον διπλανό σου, αυτή που δεν σε αφήνει να ανασάνεις, να ζήσεις, αυτή που σε απομονώνει κι από άνθρωπος γίνεσαι απλώς ένας αριθμός-όλα αυτά αποτελούν το θέμα της πασίγνωστης "Φάμπρικας".

Η φάμπρικα δε σταματά
δουλεύει νύχτα μέρα
και πώς τον λεν το διπλανό
και τον τρελό τον Ιταλό
να τους ρωτήσω δεν μπορώ
ούτε να πάρω αέρα
****
Δουλεύω μπρος στη μηχανή
στη βάρδια δύο δέκα
κι από την πρώτη τη στιγμή
μου στείλανε τον ελεγκτή
να μου πετάξει στο αυτί
δυο λόγια νέτα σκέτα
****
Άκουσε φίλε εμιγκρέ
ο χρόνος είναι χρήμα
με τους εργάτες μη μιλάς
την ώρα σου να την κρατάς
το γιο σου μην το λησμονάς
πεινάει κι είναι κρίμα
****
Κι εκεί στο πόστο μου σκυφτός
ξεχνάω τη μιλιά μου
είμαι το νούμερο οχτώ
με ξέρουν όλοι με αυτό
κι εγώ κρατάω μυστικό
ποιο είναι τ΄ όνομά μου

****

"Οι Μετανάστες" είναι ένας δίσκος που κυκλοφόρησε πριν από 40 χρόνια. Τα μηνύματά του διαχρονικά κι επίκαιρα. Έννοιες όπως ανθρωπιά, αλληλεγγύη, συναδελφικότητα, φιλία πρέπει να ξαναμπούν στην ζωή μας, όχι μόνο ως λόγια αλλά ουσιαστικά, με πράξεις. Μόνο τότε θα έχουμε ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να ζήσουμε!!

Πηγή