Κυριακή 28 Απριλίου 2013

27 Απριλίου 1941: "Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι"! (ηχητικό ντοκουμέντο)


«Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι.  
Έλληνες, οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών.


Αδέρφια, κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια.  
Έλληνες ψηλά τις καρδιές!  Προσοχή! Ο ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών ύστερα από λίγο δεν θα είναι ελληνικός, θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα. 
Έλληνες μην τον ακούτε! Ο πόλεμός μας συνεχίζεται! Και θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης !  
Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!»     

Είναι η φωνή του εκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών, Κώστα Σταυρόπουλου, την ώρα που οι Γερμανοί κατακτητές μπαίνουν στην Αθήνα.  
Ανατριχίλα...  

Ο Κώστας Σταυρόπουλος ήταν ο πρώτος αρχιεκφωνητής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών και είναι εκείνος που μετέδωσε το ανακοινωθέν της κήρυξης του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940-41 κι αυτός που κάθε βράδυ στις 23:20 μετέδιδε το λακωνικό ανακοινωθέν του Ελληνικού Στρατηγείου.  
τις 5 Απριλίου το 1941 διάβασε την περίφημη «Ανοιχτή επιστολή» προς τον Αδόλφο Χίτλερ του Γ. Α. Βλάχου και την επομένη το πρωί, το ανακοινωθέν της κήρυξης του Ελληνογερμανικού πολέμου.  
Το παραπάνω μήνυμα, μεταδόθηκε λίγες μέρες αργότερα, στις 27 Απριλίου 1941 και είναι η τελευταία ελεύθερη μετάδοση του Ραδιοδφωνικού Σταθμού Αθηνών. 
   
Από Palmografos.com: Palmografos.com - 27 Απριλίου 1941: "Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι"! (ηχητικό ντοκουμέντο) 

Ὁ πράσινος κῆπος


Ἔχω τρεῖς κόσμους. 
Μιὰ θάλασσα, ἕναν οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: 
τὰ μάτια σου. 

Θὰ μποροῦσα 
ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, 
νὰ σᾶς ἔλεγα ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. 

Ἡ θάλασσα, ξέρω. 
Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. 
Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου, 
μὴ μὲ ρωτήσετε.

Νικηφόρος Βρεττάκος


Katya Morgun

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Πηνελόπη Δέλτα

Το πρωί της 27ης Απριλίου 1941 οι πρώτοι Γερμανοί, ένα τάγμα μοτοσικλετών, μπήκαν στην Αθήνα, ακολουθούμενοι από θωρακισμένα οχήματα, άρματα μάχης και πεζικό. 

Την ίδια μέρα, η Πηνελόπη Δέλτα, σε ηλικία 66 χρόνων και σχεδόν παράλυτη από την ασθένεια που την βασάνιζε από το 1925, την πολυομυελίτιδα, προσπαθεί να αυτοκτονήσει παίρνοντας δηλητήριο και τελικά φεύγει από τη ζωή πέντε ημέρες αργότερα, στις 2 Μαΐου 1941, ενώ είχαν ήδη προηγηθεί άλλες δύο απόπειρες αυτοκτονίας στο παρελθόν.

Η σημαντικότερη ίσως γυναικεία φυσιογνωμία στις κρίσιμες για τον Ελληνισμό πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, η συγγραφέας των ιστορικών μυθιστορημάτων που μεγάλωσαν γενιές και γενιές,  ξεψύχησε αφήνοντας ένα λιτό σημείωμα στα παιδιά της:

"Παιδιά μου, ούτε παπά, ούτε κηδεία. Παραχώστε με σε μια γωνιά του κήπου, αλλά μόνο αφού βεβαιωθείτε ότι δεν ζω πια. Φροντίστε τον πατέρα σας. Τον φιλώ σφιχτά. Π.Σ. Δέλτα".

Στον τάφο της, στον κήπο του σπιτιού της, χαράχτηκε η λέξη ΣIΩΠH.
Πηγές 1 2




Amaterasu-η Ιαπωνική θεά του ήλιου

Ένα από τα πρόσωπα της Ιαπωνικής μυθολογίας, αλλά και σημαντική θεά του Σιντοϊσμού είναι η Amaterasu. Είναι η θεά του ήλιου και του σύμπαντος. Το όνομα Amaterasu προέρχεται από τη λέξη Amateru, που σημαίνει "λάμπει στον ουρανό". Ο Αυτοκράτορας της Ιαπωνίας λέγεται ότι είναι ένας άμεσος απόγονος της Amaterasu.
Η Amaterasu είναι η αδελφή του Susanoo, θεού των καταιγίδων και της θάλασσας και του Tsukuyomi, θεού της σελήνης . Κυβερνούσε τον ήλιο και τον ουρανό μαζί με τον αδελφό και σύζυγό της Tsukuyomi, κυβερνήτη της νύχτας. Απομακρύνθηκε όμως από αυτόν, όταν  αυτός διέπραξε μια δολοφονία. Το αποτέλεσμα ήταν ο διαχωρισμός της μέρας από τη νύχτα.
Αντιπαλότητα υπήρχε και στη σχέση της με τον άλλο αδελφό της, τον Susanoo. Της φερόταν άσχημα και η Amaterasu, οργισμένη και θλιμμένη από τη συμπεριφορά του, αναγκάστηκε να κρυφτεί σε μια σπηλιά του ουρανού κι έκλεισε την είσοδο με μια τεράστια πέτρα. Ο ήλιος κρύφτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο σκοτεινός κόσμος και τα διαβολικά πνεύματα βγήκαν από τις κρυψώνες τους.
Οι θεοί έκαναν συνέλευση και αποφάσισαν να προσπαθήσουν να ξεγελάσουν της Amaterasu, για να βγει από κρυψώνα της, κάνοντας μια γιορτή μπροστά στην είσοδο της σπηλιάς. Τοποθέτησαν ένα καθρέφτη μπροστά στην είσοδο του σπηλαίου και κρέμασαν στα κλαδιά των δέντρων όμορφα κοσμήματα. Η Uzume, η θεά του γέλιου, άρχισε να χορεύει συνοδευόμενη από δυνατή μουσική.
Η μουσική και τα γέλια κίνησαν την περιέργεια της Amaterasu, που θέλησε να δει τι συμβαίνει έξω από τη σπηλιά. Τυφλωμένη από την αντανάκλαση του καθρέφτη, σκέφτηκε ότι γιορτάζουν τον ερχομό μιας μεγαλύτερης και φωτεινότερης θεάς, απ' ότι η ίδια ήταν. Δεν κατάλαβε ότι το είδωλο στον καθρέφτη ήταν το δικό της. Αποφάσισε τότε να βγει από τη σπηλιά. Το σπήλαιο σφραγίστηκε με ιερή σφραγίδα, ώστε να μην μπορεί ποτέ ξανά να κλειστεί μέσα σε αυτό. Έτσι, το φως απλώθηκε ξανά και κυριάρχησε σε όλο τον κόσμο.

Δευτέρα 22 Απριλίου 2013

Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι


Το σκοτάδι δεν μπορεί να διώξει το σκοτάδι. 

Μόνο το φως μπορεί να το κάνει αυτό. 

Το μίσος δεν μπορεί να διώξει το μίσος.

Μόνο η αγάπη μπορεί να το κάνει αυτό. 

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ


Robert Finale

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Δίστομο

"...Στις 10 Ιουνίου 1944 ο τόπος μας γνώρισε μία από τις αγριότερες σφαγές που έγιναν ποτέ στον κοσμο. Διακόσιοι δεκαοκτώ συμπολίτες μας θανατώθηκαν απο τους Ναζί του Χίτλερ χωρίς να μάθουν ποτέ το γιατί.  Ανάμεσα σ'αυτούς ανήμποροι γέροι, έγκυες γυναίκες, αβάπτιστα μωρά πρόσφεραν το αίμα τους για τη λευτεριά της πατρίδας μας, την ειρήνη, τον πολιτισμό.

Η σφαγή του Διστόμου ήταν ένα έγκλημα απά αυτά που ανεβάζουν τα θύματα στην τιμητική θέση των μαρτύρων και τους θύτες στην αιώνια καταφρονία.
Αποτελεί κατάπτυστο γεγονός για τον πολιτισμό εκείνων που φιλοδόξησαν να κυβερνήσουν τον κόσμο και που κατέδειξε ότι ο μέχρι σήμερα πολιτισμός καμμιά εν γένει επίδραση δεν είχε στις εγκληματικές ψυχές τους" (Νυρεμβέργη).  

Μετά τον πόλεμο και την ήττα των Γερμανών ο Διοικητής των Γερμανικών δυνάμεων που διέπραξαν το πανανθρώπινο έγκλημα του Διστόμου Χάνς Ζάμπελ συνελήφθη στο Παρίσι και εκδόθηκε από τις Γαλλικές αρχές στην Ελλάδα, ενώ όμως ήταν προφυλακισμένος και επρόκειτο να προσαχθεί σε δίκη ζητήθηκε απο την Κυβέρνηση της τοτε Δ. Γερμανίας και εστάλη σ' αυτή, όπου σύμφωνα με πληροφορίες παραμένει σήμερα ελεύθερος."
...... οι Γερμανοί μπήκαν στο Δίστομο και σε αντίποινα για τις απώλειές τους άρχισαν την σφαγή όσων κατοίκων έβρισκαν στο χωριό. Η μανία τους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε δεν ξεχώριζαν από το μακελειό ούτε τα γυναικόπαιδα ούτε τους ηλικιωμένους. Τον ιερέα του χωριού τον αποκεφάλισαν, βρέφη εκτελέστηκαν και γυναίκες βιάστηκαν πριν θανατωθούν. Η σφαγή σταμάτησε μόνον όταν νύχτωσε και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στην Λειβαδιά, αφού πρώτα έκαψαν τα σπίτια του χωριού. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν και κατά την επιστροφή των Γερμανών στην βάση τους, καθώς σκότωναν όποιον άμαχο έβρισκαν στον δρόμο τους. Οι νεκροί του Δίστομου έφτασαν τους 228, εκ των οποίων οι 117 γυναίκες και 111 άντρες, ανάμεσά τους 53 παιδιά κάτω των 16 χρόνων. Η μαρτυρία του απεσταλμένου του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού Eλβετού George Wehrly ο οποίος έφτασε στο Δίστομο μετά λίγες μέρες μιλάει για 600 νεκρούς στην ευρύτερη περιοχή.

Πηγές 1 2

Σάββατο 20 Απριλίου 2013

Όταν ήμουν 5 χρόνων


Όταν ήμουν 5 χρόνων, η μητέρα μου πάντα μου έλεγε ότι η ευτυχία είναι το κλειδί της ζωής.  Όταν πήγα στο σχολείο με ρώτησαν τι ήθελα να γίνω όταν μεγαλώσω. 
Έγραψα: "ευτυχισμένος".  
Μου είπαν ότι δεν κατάλαβα το ερώτημα, και τους είπα ότι δεν καταλαβαίνουν τη ζωή. 

  John Lennon   

Robert Hagan

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Ανδρομέδα

Η Ανδρομέδα, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν κόρη του Κηφέα, βασιλιά των Κηφήνων ή των Αντιόπων και της Κασσιόπης ή της Ιόππης, κόρης του Αιόλου. 
Όταν η Κασσιόπεια ισχυρίστηκε ότι ήταν ωραιότερη από την Ήρα και τις Νηρηίδες, προκάλεσε την οργή τους και ζήτησαν από τον Ποσειδώνα, τον θεό της θάλασσας, να την τιμωρήσει. Αυτός προκάλεσε καταιγίδα στην Αιθιοπία, από την οποία πλημμύρισε η χώρα, και επιπλέον έστειλε ένα θαλάσσιο κήτος που κατασπάραζε ανθρώπους και ζώα. 
Σύμφωνα με το χρησμό του μαντείου του Άμμωνα, για να σωθεί η χώρα έπρεπε η Ανδρομέδα να θυσιαστεί στο τέρας. Έτσι την εγκατέλειψαν σ΄ ένα βράχο της ακτής, για να την καταβροχθίσει το κήτος. Η Ανδρομέδα βρέθηκε δεμένη στο βράχο, στο έλεος του κτήνους. 
Paul Gustave Doré, 1832 – 1883
Ο Περσέας. καθώς επέστρεφε από τη σφαγή της Γοργούς, πέρασε από την Αιθιοπία. Είδε μια γυναίκα αλυσοδεμένη σ' έναν βράχο. Πλησίασε και θαμπωμένος από την ομορφιά της σταμάτησε να μάθει τι συμβαίνει. Ο Περσέας, ερωτευμένος με την κόρη του Κηφέα, αποφασίσει να σκοτώσει τον Δράκοντα και να πάρει μαζί του την Ανδρομέδα. Πράγματι, ο ήρωας σκότωσε το κτήνος, ελευθέρωσε  την Ανδρομέδα και την παντρεύτηκε αγνοώντας τον Φινέα, με τον οποίο ήταν αρραβωνιασμένη. Στη διάρκεια της γαμήλιας τελετής ξέσπασε καβγάς ανάμεσα στους δυο άνδρες. Ο Φινέας τελικά πέτρωσε, αφού κοίταξε το κεφάλι της Γοργούς. 
Περσέας και Ανδρομέδα
Giorgio Vasari, 1511 – 1574
Η Ανδρομέδα ακολούθησε τον άνδρα της στην Τίρυνθα του Άργους. Γέννησαν έξι γιούς: τον Πέρση, τον Αλκαίο, τον Ήλιο, το Μέστορα, τον Σθενελό, και τον Ηλεκτρύωνα και μια κόρη τη Γοργοφόνη. 
Μετά το θάνατό της η Αθηνά την έκανε άστρο και την έβαλε στους αστερισμούς του βόρειου ουρανού κοντά στον Περσέα και την Κασσιόπεια. 
Ο Σοφοκλής και ο Ευριπίδης, καθώς και ο Κορνήλιος, παρουσίασαν αργότερα το μύθο σε τραγωδίες τους.
Ο Κηφέας και η βασίλισσα Κασσιόπη ευχαριστούν τον Περσέα για την απελευθέρωση της κόρης τους Ανδρομέδας.
Pierre Mignard, 1612 – 1695
Περσέας και Ανδρομέδα
Anton Raphael Mengs, 1728 – 1779

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Το σύννεφο και ο αμμόλοφος

 Ένα νεαρό σύννεφο γεννήθηκε στο μέσο μιας μεγάλης καταιγίδας στη Μεσόγειο. Αλλά δεν πρόλαβε να μεγαλώσει εκεί, ένας δυνατός άνεμος έσπρωξε όλα τα σύννεφα προς την Ανατολή. Μόλις έφτασαν στην ήπειρο, το κλίμα άλλαξε, στον ουρανό έλαμπε ένας γενναιόδωρος ήλιος και από κάτω τους εκτεινόταν η χρυσαφένια άμμος της ερήμου Σαχάρα. 
Ο άνεμος συνέχισε να τα σπρώχνει προς τα δάση του Νότου, καθώς στη έρημο δεν βρέχει σχεδόν ποτέ.  Ωστόσο, τα νεαρά σύννεφα είναι σαν τους νεαρούς ανθρώπους. Το σύννεφό μας λοιπόν αποφάσισε ν' απομακρυνθεί από τους γονείς του και τους μεγαλύτερους φίλους του για να γνωρίσει τον κόσμο.  
- Τι κάνεις εκεί; Φώναξε ο άνεμος. Η έρημος είναι όλη ίδια!  Γύρνα στο σμήνος και θα πάμε στο κέντρο της Αφρικής, όπου υπάρχουν εκθαμβωτικά βουνά και δέντρα!  
Αλλά το νεαρό σύννεφο, ανυπότακτο από τη φύση του, δεν υπάκουσε. Χαμήλωσε σιγά-σιγά, έως ότου κατάφερε να αιωρηθεί σε μια γενναιόδωρη και γλυκιά αύρα και να πλησιάσει τη χρυσαφένια άμμο. 
Αφού τριγύρισε αρκετά, πρόσεξε ότι ένας από τους αμμόλοφους του χαμογελούσε. Είδε ότι κι εκείνος ήταν νέος, πρόσφατα σχηματισμένος από τον άνεμο που μόλις είχε περάσει. Την ίδια στιγμή ερωτεύτηκε την χρυσή του κόμη.  
- Καλημέρα, είπε. Πώς είναι η ζωή εκεί κάτω;  
- Έχω την συντροφιά των άλλων αμμόλοφων, του ήλιου, του ανέμου και των καραβανιών που περνούν από δω πότε-πότε. Μερικές φορές κάνει πολλή ζέστη, όμως είναι υποφερτή. Και πώς είναι η ζωή εκεί πάνω;  
- Κι εδώ υπάρχει άνεμος και ήλιος, αλλά το πλεονέκτημα είναι ότι μπορώ και τριγυρνάω στον ουρανό και να μαθαίνω πολλά πράγματα.  
- Για μένα η ζωή είναι σύντομη, είπε ο αμμόλοφος. Όταν ο άνεμος επιστρέψει από τα δάση, θα εξαφανιστώ. 
- Και αυτό σου προκαλεί θλίψη;  
- Μου δίνει την εντύπωση ότι δεν χρησιμεύω σε τίποτα.  
- Κι εγώ αισθάνομαι το ίδιο. Μόλις περάσει ο επόμενος άνεμος θα πάω στο Νότο και θα μεταμορφωθώ σε βροχή. Αυτή είναι η μοίρα μου ωστόσο.  
Ο αμμόλοφος δίστασε, αλλά τελικά είπε:  
- Ξέρεις ότι εμείς εδώ στην έρημο τη βροχή την λέμε «παράδεισο»;  
- Δεν ήξερα ότι μπορούσα να μεταμορφωθώ σε κάτι τόσο σημαντικό, είπε το σύννεφο γεμάτο περηφάνια.  
- Έχω ακούσει πολλούς μύθους από γέρικους αμμόλοφους. Λένε ότι μετά τη βροχή καλυπτόμαστε από χλόη και λουλούδια. Εγώ όμως ποτέ δεν θα μάθω τι είναι αυτό, γιατί στην έρημο βρέχει πολύ σπάνια.  
Ήταν η σειρά του σύννεφου να διστάσει. Αμέσως μετά όμως του χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο.  
- Αν θέλεις, μπορώ να ρίξω πάνω σου βροχή. Αν και μόλις έφτασα, σ' έχω ερωτευθεί και θα 'θελα να μείνω εδώ για πάντα.  
- Όταν σε είδα για πρώτη φορά στον ουρανό κι εγώ σε αγάπησα, είπε ο αμμόλοφος. Αν όμως μεταμορφώσεις την ωραία λευκή κόμη σου σε βροχή, θα πεθάνεις.  
- Η Αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, είπε το σύννεφο. Μεταμορφώνεται. Κι εγώ θέλω να σου δείξω τον παράδεισο.  
Άρχισε λοιπόν να χαϊδεύει τον αμμόλοφο με μικρές σταγόνες και παρέμειναν μαζί μέχρι που εμφανίστηκε το ουράνιο τόξο. Την επόμενη μέρα ο μικρός αμμόλοφος ήταν καλυμμένος με λουλούδια. Κάποια σύννεφα που περνούσαν με προορισμό την Αφρική νόμισαν ότι εκεί ήταν ένα κομμάτι του δάσους που έψαχναν κι έριξαν κι άλλη βροχή. Λίγα χρόνια μετά, ο αμμόλοφος είχε μεταμορφωθεί σε όαση, η οποία δρόσιζε τους με τη σκιά των δέντρων της.

Paulo Coelho


Lauri Blank

Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Το κολιμπρί


Υπάρχει ένα αφρικανικό παραμύθι που λέει:
Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν να ξεφύγουν από τη φωτιά εκτός από ένα. Το κολιμπρί, το οποίο παίρνει μια σταγόνα νερό στο ράμφος του και τη ρίχνει στη φωτιά.  
«Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την πυρκαγιά», του λέει ένα ζώο.  

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «όμως κάνω αυτό που μου αναλογεί».


Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους


Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. 
Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...  

Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο.  

Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν.  

Θα βρίσκομαι εκεί...

Τζον Στάινμπεκ 
Τα σταφύλια της οργής


Harvey Dunn
Αμερικανός ζωγράφος, 1884-1952

Δευτέρα 1 Απριλίου 2013

Μαρία Δημητριάδη-η τραγουδίστρια με τη δυναμική, μα και ευαίσθητη φωνή

«Οι συνεργασίες μου είχαν πάντα και κάποιον άλλο λόγο, εκτός από τον καλλιτεχνικό. Υπήρχε ταύτιση, έστω σε κάποιο βαθμό, ιδεολογική, αισθητική. Και χωρίς να υπερηφανεύομαι δηλώνω ότι δεν έχω κάνει ποτέ ούτε μισή υποχώρηση στη δουλειά μου. Ούτε μισή! Και αυτό το πληρώνω. Υπήρξαν φορές που δεν είχα να καπνίσω τσιγάρο. Αλλά υποχώρηση δεν έχω κάνει. Ούτε μία καλημέρα δεν έχω πει σε κάποιον που δε θέλω να του την πω...».

Τα λόγια αυτά ανήκουν στην Μαρία Δημητριάδη, την τραγουδίστρια που συνδέθηκε άμεσα με το πολιτικό τραγούδι. Ήταν βασική ερμηνεύτρια των τραγουδιών του Μίκη Θεοδωράκη και του Θάνου Μικρούτσικου. Ήταν από τις πρώτες τραγουδίστριες του Γιάννη Μαρκόπουλου. 
Ήταν η τραγουδίστρια που μας τραγούδησε με την ευαίσθητη φωνή της:
 "Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει",
"Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται", 
"Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος, το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι", 
"Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,  πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,  είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίζει,  είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε", 
τους υπέροχους στίχους του Ναζίμ Χικμέτ στη δισκογραφική δουλειά του Θάνου Μικρούτσικου με τίτλο "Πολιτικά τραγούδια", το 1975.


Ήταν η τραγουδίστρια που με τη δυναμική, επική φωνή της τραγούδησε:
"Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις 
εκεί που πάει να σκύψει 
με το σουγιά στο κόκκαλο 
με το λουρί στο σβέρκο  

Νάτη πετιέται απο 'ξαρχής 
κι αντριεύει και θεριεύει 
και καμακώνει το θεριό 
με το καμάκι του ήλιου", 

ένα από τα "18 Λιανοτράγουδα της Πικρής Πατρίδας", του δίσκου του Μίκη Θεοδωράκη (1974), ο οποίος περιέχει μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου και

"Σαν τον αητό φτερούγαγε στη στράτα 
τον καμαρώνει η γειτονιά στα παραθύρια 
με χαμηλά τα μαύρα του τα μάτια 
λεβέντης εροβόλαγε",
από τα "Τραγούδια του αγώνα" (1974), με τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.


Ήταν η τραγουδίστρια που με την ξεχωριστή φωνή της ερμήνευσε ποιήματα, όπως:
"Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι, 
στήσαν χορό τρελό τα μελισσόπουλα. 
 Ιδρώνει ο ήλιος, τρέμει το νερό. 
Στάχυα ψηλά λυγίζουνε το μελαμψό ουρανό" και

"Πίνω νερό, κόβω καρπό,  
χώνω το χέρι μου στις φυλλωσιές του ανέμου. 
Οι λεμονιές αρδεύουνε τη γύρη της καλοκαιριάς. 
Τα πράσινα πουλιά σκίζουν τα όνειρά μου,  
φεύγω με μια ματιά.  
Ματιά πλατιά όπου ο κόσμος ξαναγίνεται. 
Όμορφος από την αρχή στα μέτρα της καρδιάς"
τα μελοποιημένα από τον Γιάννη Μαρκόπουλο ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη, στον δίσκο με τίτλο "Ήλιος ο πρώτος", (1969).


Ήταν η τραγουδίστρια που με την ζεστή, ευαίσθητη φωνή της μας συγκίνησε τραγουδώντας:
"Ένα πρωινό η Παναγιά μου
θα 'ρθει να με βρει στην ακρογιαλιά. 
Πέλαγο κρυφό τα όνειρά μου 
κι έστειλες εσύ βάρκα με πανί",

το υπέροχο τραγούδι με στίχους του Γιώργου Παπαστεφάνου και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου, που ακουγόταν στην ταινία "Κορίτσια στον ήλιο" του Βασίλη Γεωργιάδη και

"Σ’ αναζητώ,  
μες στο πλήθος να σε βρω,  
κι αργά περπατώ,  
να σ’ αγγίξω δεν μπορώ",
ένα ερωτικό τραγούδι του Γιάννη Σπανού με στίχους του Αλέξη Αλεξόπουλου. Το τραγούδι ακούστηκε στην ταινία "Αναζήτησις" του Ερρίκου Θαλασσινού-1971.


Η Μαρία Δημητριάδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και πέθανε στις 7 Ιανουαρίου του 2009 στο νοσοκομείο '"Ευαγγελισμός", όπου είχε εισαχθεί για σπάνια πνευμονική νόσο. 

Διαβάζω στο αφιέρωμα της Ρουμπίνης ΣΟΥΛΗ στην Μαρία Δημητριάδη, από την εφημερίδα Ριζοσπάστης, και το μεταφέρω αυτούσιο:
....... Με τη δική της εξαιρετική φωνή τραγούδησε για «τους ανθρώπους που εξακολουθούν να έχουν οράματα. Που είναι ρομαντικοί, ιδεολόγοι, που πολεμάνε έστω για ένα ψίχουλο δικαιοσύνης, που κρατάνε σταθερές τις αρχές τους... Για όλους αυτούς, που τελικά είναι πολλοί...». Και παρότι αναγνώριζε πως «ο εχθρός αυτή τη στιγμή είναι πολύ δυνατός», μέσα στο τούνελ της σκοτεινιάς των καιρών μας έβλεπε το ελπιδοφόρο φως: «Αν δεν το έβλεπα θα είχα αυτοκτονήσει εδώ και μια δεκαετία. Ένα μικρό ξύπνημα χρειάζεται. Να καταλάβουμε ότι κάτι μπορεί να γίνει. Να καταλάβουν οι σεισμοπαθείς ότι είναι ακόμη στα κοντέινερς. Αυτοί που βγαίνουν το πρωί στην τηλεόραση και παραπονιούνται και το βράδυ τρέχουν να δουν τον Μπιγκ Μπράδερ και να κοιμηθούν στη δυστυχία τους. Πρέπει να καταλάβουν στην πραγματικότητα τι συμβαίνει. Για σκέψου να το καταλάβαιναν και έλεγαν όλοι αυτοί που είναι στα κοντέινερς και στις σκηνές "εμείς φεύγουμε από εκεί! Μαζεύουμε τα συμπράγκαλά μας, πάμε στο Σύνταγμα και λέμε βάλτε μας σε σπίτια". Ο κόσμος όμως είναι αποχαυνωμένος, ακόμη και ο δυστυχής. Πρέπει να ξυπνήσουν οι δυστυχείς...».

Πηγές 1 2 3