Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι



Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι 
βγάλε από την πόρτα το κλειδί 
το παιδί ξανάρχισε να παίζει 
το κανάρι πάλι κελαηδεί

βάλε κι άλλη αγάπη στο τραπέζι 
κάποιος πονεμένος θα βρεθεί 
το παιδί ξανάρχισε να παίζει
 το κανάρι πάλι κελαηδεί  

Άνοιξε στο φως το παραθύρι 
δέσε μια κορδέλα στα μαλλιά 
βάλε το λουλούδι στο ποτήρι 
να γεμίσει η κάμαρη ευωδιά  

Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι 
βγάλε από την πόρτα το κλειδί 
το παιδί ξανάρχισε να παίζει 
το κανάρι πάλι κελαηδεί

Στίχοι:Λευτέρης Παπαδόπουλος 
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος 
Ερμηνεία:Βίκυ Μοσχολιού

Διαβάστε στο musiccorner.gr την ιστορία αυτού του εξαίσιου τραγουδιού.



Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Γρίκησε τι λέει το δέντρο


Γρίκησε τι λέει το δέντρο που το κόψαν και το κάµανε καράβι: 
«Μες στο νέο κορμί µου ολάσβηστη η παντοτινή ψυχή µου ανάβει».

Ο δωδεκάλογος του Γύφτου (1907), 
«Ο δουλευτής»

Σαν σήμερα, 27 Φεβρουαρίου 1943, πέθανε ο Κωστής Παλαμάς, ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Η κηδεία του μετατράπηκε σε σε εκδήλωση αντίστασης του ελληνικού λαού εναντίον του Γερμανού κατακτητή.  
Σε αυτό το φέρετρο ακουμπάει η Ελλάδα» είπε εύστοχα ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός (1884-1951), δίνοντας το πνεύμα ομόθυμης παρουσίας του λαού στην κηδεία. Και «με μια φωνή όσο ποτέ δυνατή» απήγγειλε το ποίημα "Παλαμάς" που είχε γράψει τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου προς τιμήν του μεγάλου ποιητή :  

Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές, 
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
 Βογκήστε τύμπανα πολέμου... 
Οι φοβερές σημαίες, ξεδιπλωθείτε στον αέρα !  

Σ' αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα !
 Ένας λαός, σηκώνοντας τα μάτια του τη βλέπει...
 κι ακέριος φλέγεται ως με τ' άδυτο ο Ναός, 
κι από ψηλά νεφέλη Δόξας τονε σκέπει.

Ο Κωστής Παλαμάς Γεννήθηκε στην Πάτρα στις 13 Ιανουαρίου 1859.





Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016

Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου


Η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου (1809-1899) ήταν μια από τις αξιολογότερες γυναικείες φυσιογνωμίες της νεότερης Ελλάδας.

Γεννήθηκε στην Πάτρα και ήταν κόρη του προκρίτου Ανδρέα Καλαμογδάρτη. Κατά την έναρξη της επανάστασης κατέφυγε στη Ζάκυνθο με τη μητέρα της και στη συνέχεια στην Ανκόνα της Ιταλίας. Εκεί σπούδασε και έμαθε ιταλικά, γαλλικά και αγγλικά. Το 1824 η οικογένεια της μετακόμισε στο Ναύπλιο, όπου παντρεύτηκε τον Σπύρο Παπαλεξόπουλο, δήμαρχο Ναυπλίου και γερουσιαστή. 

Σύντομα η Καλλιόπη ξεχώρισε για το πνεύμα της ενώ το σπίτι της είχε μετατραπεί σε φιλολογικό σαλόνι. Προσέφερε μεγάλο μέρος της περιουσίας της στους φτωχούς και στους πρόσφυγες. Τάχθηκε φανερά εναντίον του Όθωνα και έλαβε μέρος σε όλες αντι-Οθωνικές αντιδράσεις. 

Μετά τον θάνατο του συζύγου της, το 1850, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση για ένα μεγάλο διάστημα. Πρωτοστάτησε στην αποτυχημένη εξέγερση του Ναυπλίου, την 1η Φεβρουαρίου του 1862 γι' αυτό και καταδιώχθηκε από το παλάτι. Όταν ο Όθων εκθρονίστηκε κατέπλευσε το πλοίο «Ελλάς» στο Ναύπλιο και την μετέφερε στην Αθήνα ως προσκεκλημένη της Κυβέρνησης. Οι κάτοικοι την υποδέχτηκαν θριαμβευτικά γεμάτοι ενθουσιασμό. Παρευρέθηκε στην Εθνική Συνέλευση,  όπου όρθιοι οι βουλευτές την χειροκροτούσαν για αρκετή ώρα. 

Η κυρά – Καλλιόπη ήταν η ίδια η ενσάρκωση του ακατάβλητου δημοκρατικού πνεύματος του ελληνικού λαού. Την τίμησαν για την δράση της και της απένειμαν τιμητική σύνταξη 500 δρχ.  Ύστερα από την επίσκεψη στην πρωτεύουσα και την θριαμβευτική υποδοχή της γύρισε στο Ναύπλιο και δεν βγήκε ποτέ πια από το σπίτι της, στην πλατεία Συντάγματος. Απεβίωσε πάμφτωχη στις 8 Φεβρουαρίου του 1899. 

Στο Ναύπλιο υπάρχει οδός, έξω από το αρχοντικό της, που φέρει το όνομα της καθώς και προτομή της στο αναγνωστήριο της δημόσιας βιβλιοθήκης του Ναυπλίου, έργο του Χαριάτη. Επίσης εξυμνήθηκε από γνωστούς ποιητές της εποχής όπως από τον Ηλία Καλαμογδάρτη, πρώτο ξάδελφό της, και τον Παναγιώτη Σούτσο. Στο δημοτικό τραγούδι "Οι τρεις σταυραετοί" υπάρχει η εκδοχή του Δημήτρη Αραπάκη με κατάληξη τη φράση "Παπαλέξαινα σε κλαιν τα Κρέστενα", τόπο καταγωγής του πατέρα της.
Πηγές 1 2




Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016

Αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί


Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού 
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα 
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί δίχως να νιώσεις από πού 
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα  

θε να σου κλείσει απαλά, με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο 
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε,  
κι όταν γελώντας να της πεις θα σε ρωτήσει: 
"Ποια είμ’ εγώ;" 
απ’ της καρδιάς στο σκίρτημα θα καταλάβεις ποια `ναι.  

Δεν ωφελεί να καρτεράς...Αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί. 
Κλειστά όλα να `ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί 
κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει.  

Ειδέ, κι αν έχεις ανοιχτή την πόρτα για να τη δεχτείς,  
και σαν φανεί τρέξεις σ’ αυτή κι εμπρός στα πόδια της συρθείς 
αν είναι να `ρθει θε να `ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει.

Κώστας Ουράνης (1890-1953)









Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Η Αλκυόνη


Η Αλκυόνη στην ελληνική μυθολογία ήταν σύζυγος του Κύηκα και κόρη του Αιόλου. Με τον Κύηκα ζούσε πολύ ευτυχισμένη και η αγάπη τους ήταν πρότυπο για όλους.  Μια μέρα, ο Κύηκας βγήκε στο πέλαγος για ψάρεμα. Μάταια τον παρακαλούσε η Αλκυόνη να μην πάει γιατί είχε ένα άσχημο προαίσθημα. Εκείνος πήγε και όντως σηκώθηκαν δυνατοί άνεμοι και βύθισαν το πλοίο του. Η Αλκυόνη που παρακολουθούσε από μακριά τη σκηνή μόλις είδε το πλοίο του να χάνεται μέσα στην απελπισία της έπεσε από ένα βράχο και σκοτώθηκε.  

Επειδή η αγάπη τους ήταν τόσο δυνατή, οι θεοί τους λυπήθηκαν και τους μεταμόρφωσαν σε πουλιά, τις γνωστές μας αλκυόνες. Μάλιστα επειδή οι αλκυόνες γεννούν τα αυγά τους τον Ιανουάριο σε φωλιές μέσα στους βράχους, ο Δίας επέτρεψε στον ήλιο να λάμπει δυνατά και να ζεσταίνει τις αλκυόνες μέχρι να επωαστούν τα αυγά τους. Οι ζεστές αυτές μέρες του Γενάρη ονομάστηκαν γι' αυτό το λόγο αλκυονίδες μέρες.



Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2016

Ποιος γνωρίζει τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ;;


Όλοι μας γνωρίζουμε τον Ροβινσώνα Κρούσο, τον φανταστικό ήρωα του στο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε, το οποίο εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1719, Ένας ναυαγός που πέρασε 28 χρόνια σε ένα απομακρυσμένο τροπικό νησί κοντά στο Τρινιντάντ, αντιμετωπίζοντας κανίβαλους, αιχμαλώτους και στασιαστές πριν διασωθεί.


Ποιος όμως γνωρίζει τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ;;

O Αλεξάντερ Σέλκιρκ ήταν Σκωτσέζος ναυτικός, ο οποίος πέρασε τέσσερα χρόνια ως ναυαγός όταν εγκαταλείφθηκε σ' ένα ακατοίκητο νησί. Είναι πιθανό ότι τα ταξίδια του έδωσαν την έμπνευση στον Ντάνιελ Ντεφόε για το μυθιστόρημα Ροβινσώνας Κρούσος. Ο Αλεξάντερ Σέλκιρκ γεννήθηκε το 1676 στο Λόουερ Λάργκο, στο Φάιφ της Σκωτίας, και ήταν γιος ενός τσαγκάρη και βυρσοδέψη.

Στα νιάτα του εμφάνισε ατίθαση και εριστική συμπεριφορά. Στις 27 Αυγούστου 1695 κλήθηκε να παρουσιαστεί ενώπιον της εκκλησίας για να δώσει εξηγήσεις για την απρεπή του συμπεριφορά, αλλά ο Σέλκιρκ δεν εμφανίστηκε καθώς είχε μπαρκάρει και ξεκίνησε τα ταξίδια του στις θάλασσες.

Τον Οκτώβριο του 1704, το Cinque Ports το καράβι στο οποίο υπηρετούσε ως πλοηγός έφτασε σ' ένα ακατοίκητο νησί, που σήμερα είναι γνωστό ως Ροβινσών Κρούσο, στο αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες ανοικτά των ακτών της Χιλής, για μία ενδιάμεση αποστολή ανανέωσης των αποθεμάτων σε προμήθειες και γλυκό νερό. Ο Σέλκιρκ διαφώνησε με τον καπετάνιο για την αξιοπλοΐα του πλοίου και προσπάθησε να πείσει ορισμένους άνδρες από το πλήρωμα να μείνουν στο νησί μαζί του, υπολογίζοντας σε μία επόμενη επίσκεψη από άλλο πλοίο. Κανένας άλλος δεν συμφώνησε να μείνει μαζί του.


Τα επόμενα τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες τα πέρασε απομονωμένος στο νησί χωρίς καμία ανθρώπινη συντροφιά. Τα μόνα που είχε μαζί του ήταν ένα τουφέκι, πυρίτιδα, εργαλεία ξυλουργού, ένα μαχαίρι, μία Βίβλο, κάποια ρούχα και σχοινί. Το Cinque Ports πράγματι βυθίστηκε ανοικτά των ακτών της σημερινής Κολομβίας.

Αρχικά έτρωγε οστρακοειδή και παρατηρούσε καθημερινά τον ωκεανό μήπως και βρει τρόπο διάσωσης, υποφέροντας όλο αυτό το διάστημα από τη μοναξιά, τη δυστυχία και τις τύψεις. Αργότερα, καθώς μετακινήθηκε στο εσωτερικό του νησιού, αδέσποτες κατσίκες τον προμήθευαν κρέας και γάλα, ενώ άγρια γογγύλια, λάχανα και μαύρο πιπέρι τού προσέφεραν ποικιλία και μπαχαρικά. Επειδή το βράδυ του επιτίθεντο αρουραίοι, ο Σέλκιρκ εξημέρωσε άγριες γάτες που ζούσαν κοντά του κι έτσι μπορούσε να κοιμηθεί ήσυχος και με ασφάλεια.


Ο Σέλκιρκ αποδείχθηκε πολυμήχανος στη χρήση του εξοπλισμού που πήρε από το πλοίο και στα υλικά που μάζευε από το νησί. Έχτισε δύο καλύβες από δέντρα. Χρησιμοποιούσε το μουσκέτο του για να κυνηγήσει κατσίκες και το μαχαίρι του για να καθαρίσει το κουφάρι τους. Καθώς τελείωνε η πυρίτιδα, έπρεπε να κυνηγήσει το θήραμα με τα πόδια. 

Όταν τα ρούχα του Σέλκιρκ ήταν τόσο φθαρμένα που δεν μπορούσε πια να τα φορέσει, έκανε νέα ενδύματα από δέρμα κατσίκας χρησιμοποιώντας ένα καρφί για το ράψιμο. Τα μαθήματα που είχε πάρει ως παιδί από τον βυρσοδέψη πατέρα του, τον βοήθησαν πολύ κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο νησί. Όταν τα παπούτσια του έγιναν άχρηστα, δεν είχε καμία ανάγκη να φτιάξει νέα αφού τα σκληρά και γεμάτα κάλους πόδια του έκαναν κάθε προστασία περιττή. Επίσης έφτιαξε ένα νέο μαχαίρι από δαχτυλίδια βαρελιών που έμειναν στην παραλία.

Ο Σέλκιρκ διασώθηκε στις 2 Φεβρουαρίου του 1709 από ένα κουρσάρικο πλοίο, με πλοίαρχο τον Γουντς Ρότζερς. Συστήθηκε ως Κυβερνήτης του νησιού και από τη χαρά του μιλούσε σχεδόν ασυνάρτητα. Χάρη στην ευκινησία του, πιάνοντας δύο με τρεις κατσίκες την ημέρα, βοήθησε στην αποκατάσταση της υγείας των ανδρών του Ρότζερς, οι οποίοι έπασχαν από σκορβούτο. Ο Ρότζερς έκανε τελικά τον Σέλκιρκ υποπλοίαρχο, δίνοντάς του τη διοίκηση ενός από τα πλοία του.

Ο Σέλκιρκ πέθανε στις 13 Δεκεμβρίου 1721 ενώ υπηρετούσε ως ανθυποπλοίαρχος στο βασιλικό πλοίο Weymouth. Αιτία θανάτου μάλλον είναι ο κίτρινος πυρετός. Θάφτηκε στη θάλασσα ανοικτά της δυτικής ακτής της Αφρικής. Μερικοί άνθρωποι που μίλησαν με τον Σέλκιρκ μετά τη διάσωσή του (όπως ο πλοίαρχος Ρότζερς και ο δημοσιογράφος Στιλ) εντυπωσιάστηκαν από την ηρεμία του νου και το σθένος του σώματος, που πέτυχε ο Σέλκιρκ στο διάστημα που βρισκόταν στο νησί. 

Ο Στιλ σημείωσε ότι "η ιστορία αυτού του απλού ανθρώπου είναι ένα αξιομνημόνευτο παράδειγμα ότι ο πιο ευτυχισμένος είναι αυτός που περιορίζει τα θέλω του στις φυσικές του ανάγκες και που επεκτείνει τις επιθυμίες του και αυξάνει τα θέλω του ανάλογα με τις κατακτήσεις του".


Στη μνήμη της παραμονής του Σέλκιρκ στο νησί, το 1863 το πλήρωμα του HMS Topaze τοποθέτησε μία μπρούτζινη πλάκα σ' ένα σημείο που λέγεται Παρατηρητήριο του Σέλκιρκ πάνω σ' ένα λόφο του νησιού. Την 1η Ιανουαρίου 1966 το νησί του Σέλκιρκ μετονομάστηκε επίσημα σε νησί Ροβινσώνα Κρούσου. Παράλληλα, το πιο δυτικό νησί του αρχιπελάγους Χουάν Φερνάντες μετονομάστηκε σε Νήσος Αλεξάνδρου Σέλκιρκ, αν και πιθανότατα ο Σέλκιρκ ποτέ δεν είδε αυτό το νησί (βρίσκεται 97 μίλια δυτικά).  
Στις 11 Δεκεμβρίου 1885, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μπρούτζινου αγάλματος και μιας πλάκας του Αλεξάντερ Σέλκιρκ έξω από ένα σπίτι στο σημείο όπου βρισκόταν το σπίτι του Σέλκιρκ στην κεντρική οδό του Λόουερ Λάργκο στο Φάιφ της Σκωτίας.


Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2016

Ως πότε τέλος πάντων


Ως πότε τέλος πάντων θα λέγωμεν «ως πότε;»

Σαν σήμερα, 2 Φεβρουαρίου 1853, γεννήθηκε ο Γεώργιος Σουρής, ένας από τους σπουδαιότερους σατιρικούς ποιητές της νεότερης Ελλάδας, έχοντας χαρακτηριστεί ως «σύγχρονος Αριστοφάνης».



Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Όπως δεν θα ήθελα να είμαι σκλάβος

"Όπως δεν θα ήθελα να είμαι σκλάβος, έτσι δεν θα ήθελα να είμαι ούτε αφέντης. Αυτό εκφράζει την αντίληψή μου για τη δημοκρατία".

Σαν σήμερα. την 1η Φεβρουαρίου 1965, ο Αβραάμ Λίνκολν, 16ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, υπογράφει την 13η τροπολογία του Συντάγματος που καταργεί τη δουλεία.