Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Αφιέρωμα στον Αντώνη Καλογιάννη

Η σημερινή εγγραφή θα είναι αφιερωμένη σε έναν τραγουδιστή, ο οποίος με την πλούσια σε ηχοχρώματα, δυνατή αλλά ταυτόχρονα και τόσο ζεστή φωνή του τραγούδησε τραγούδια του αγώνα, μα και του έρωτα.
Τον Αντώνη Καλογιάννη.
kalogiannhs_erwtika_8.jpg
Ο Αντώνης Καλογιάννης γεννήθηκε στις 3 Αυγούστου 1940, στην Καισαριανή.    Προσφυγική καταγωγή, δύσκολα παιδικά χρόνια, πολλά επαγγέλματα, ώσπου, κάπου στα 1966, στο τσαγκαράδικο που δουλεύει, τον ακούει να τραγουδά ο Μίκης Θεοδωράκης, που περνά εκείνη τη στιγμή απ' έξω, εντελώς τυχαία ... Αμέσως του προτείνει να τραγουδήσει σ' ένα νέο κύκλο τραγουδιών που ετοιμάζει τότε, τα Γράμματα Από Τη Γερμανία σε στίχους Φώντα Λάδη. Έδωσε τις πρώτες συναυλίες του στην τότε Σοβιετική Ένωση, μαζί με την Μαρία Φαραντούρη. Σημειωτέον ότι, πήρε τη θέση του Γιάννη Πουλόπουλου, ο οποίος ακύρωσε την συμμετοχή του στις συναυλίες αυτές την τελευταία στιγμή. Με τον τρόπο αυτό, βρέθηκε από τσαγκάρης της Καισαριανής να τραγουδάει Θεοδωράκη στην φημισμένη αίθουσα Τσαικόφσκι, στην Μόσχα.
Στα τέλη του 1966 επέστρεψε στην Ελλάδα κι εμφανιζόταν με το συγκρότημα του Μίκη και τη Μαρία Φαραντούρη στο «Τζάκι» της οδού Μουρούζη. Ο Αντώνης Καλογιάννης θυμάται:
"Στην αρχή είχα αντιρρήσεις. Φοβόμουν ν΄αφήσω πάλι τη δουλειά. Η Φαραντρούρη με έπεισε τότε ότι δεν είμαι πια ένας τσγκάρης, αλλά τραγουδιστής. Πραγματικά, ξεκινάμε εκεί οι δύο και η Μαρίζα Κωχ. Από τις πρώτες μέρες γνωρίζω τον Βαγγέλη Γκούφα, τον Δημήτρη Χριστοδούλου. Ο Χριστοδούλου έρχεται, με πιάνει από το σβέρκο και μου λέει ότι είμαι ένας δεύτερος Μπιθικώτσης. Αν σου βάλω έναν δίσκο από εκείνη την εποχή, είναι αλήθεια, δεν θα με αναγνωρίσεις. Σε καθημερινή βάση είναι στο μαγαζί ο Δημήτρης ο Χορν και όλη η ηγεσία της Αριστεράς, της αντιπολίτευσης. Τότε ο Γιάννης ο Διδίλης με πάει στη ΛΥΡΑ του κ. Πατσιφά και ηχογραφώ δύο δικά μου τραγούδια, καθώς και δύο τραγούδια του Ξαρχάκου σε δεύτερη εκτέλεση. Δεν ξέρω αν κυκλοφόρησαν ποτέ εδώ. Εγώ τα βρήκα μετά από χρόνια σε ένα σούπερ μάρκετ στην Κοπεγχάγη. Όλα αυτά συμβαίνουν μέχρι την παραμονή της δικτατορίας.....".
Αυτό που ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά
πρέπει να γίνεις, πρέπει να κλάψεις.
Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος
Η εκπόρθηση να φτάσει ως τις ρίζες των βουνών
Είσαι Έλληνας, είσαι Έλληνας.

6700897015_7da544da4e_z.jpg
 Την περίοδο της διακτατορίας έφυγε στο εξωτερικό και μαζί με την Μαρία Φαραντούρη δημιούργησαν μια λαική ορχήστρα κι έδιναν συναυλίες καθαρά πολιτικού χαρακτήρα. Με τον τρόπο αυτό συνέβαλλαν στον αγώνα κατά της Χούντας. Μαζί με τον Μίκη Θεοδωράκη, όταν αυτός αποφυλακίστηκε το 1970, έδωσαν περισσότερες από 500 συναυλίες σε Ευρώπη, Αμερική και Αυστραλία, κάνοντας γνωστή την πολιτική κατάσταση της χώρας μας.
Ξεχωριστές στιγμές στην καριέρα του είναι η ηχογράφηση του «Πνευματικού Εμβατηρίου» του Άγγελου Σικελιανού και το «Κατάσταση Πολιορκίας» το 1970, μαζί με την Μαρία Φαραντούρη, καθώς και του «Ήλιος και Χρόνος / Επιφάνεια Αβέρωφ» το 1975.
kalogiannhs_erwtika_9.jpg
Το 1972 ο Αντώνης Καλογιάννης επιστρέφει στην Ελλάδα και τραγουδά σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα. Στρέφεται στο νεοκυματικό και το έντεχνο λαικό τραγούδι της εποχής, χωρίς όμως να αποκοπεί από το έργο του Μίκη Θεοδωράκη. Συνεργάστηκε με κορυφαίους Έλληνες συνθέτες (Μίκη Θεοδωράκη, Σταύρο Ξαρχάκο, Δήμο Μούτση, Μίμη Πλέσσα, Σταύρο Κουγιουμτζή, Ηλία Ανδριόπουλο, Μάριο Τόκα κ.α.) και ποιητές στιχουργούς (Γιάννης Ρίτσο, Γιώργο Σεφέρη, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τ. Λειβαδίτη, Δ. Χριστοδούλου, Λευτέρη Παπαδόπουλο κ.α.), ενώ έχει βρεθεί είτε σε συναυλίες, είτε σε κέντρα με τα μεγαλύτερα ονόματα του τραγουδιού.
Τι να πρωτοθυμηθούμε;;; Ενδεικτικά θα αναφέρω κάπoιες από τις δημιουργίες εκείνης της εποχής. Η δεκαετία του 1970 ξεκινά με τη συμμετοχή του στον δίσκο των Δήμου Μούτση/Νίκου Γκάτσου, Μάνου Ελευθερίου, Γιάννη Λογοθέτη, Γιάννη Μιχαηλίδη & Βαρβάρας Τσιμπούλη με τίτλο "Συνοικισμός Α" -1972.
MOUTSHS- SYNOIKISMOS A f .jpg
 Συνεχίζει με το δίσκο των Μίμη Πλέσσα/Δημ. Χριστοδούλου με τίτλο "Για μια σταγόνα αλάτι"-1973, των Πυθαγόρα/Γιαννουλάτου με τίτλο "Τα λιοτρόπια"-1974, των Μάριου Ποντίκα/Αργύρη Κουνάδη με τίτλο "Made in Greece"-1977.  Ολοκληρώνεται με το δίσκο των Ηλία Ανδριόπουλου/Μάνου Ελευθερίου, Μιχάλη Μπουρμπούλη με τίτλο "Γράμματα στο Μακρυγιάννη"-1979. Τραγούδια όπως: "Άνοιξε το παράθυρο", "Σαν τι τραγούδι να σου πω", "Do you like the Greece", "Στο παράθυρo αγναντεύοντας", "Κάντε κουράγιο", "Είχες θάλασσες στα μάτια" και πολλά άλλα.
record_2011_11_11_giannoulatos INTERNET.jpg
Τώρα στο παράθυρο 
αγναντεύοντας 
γέμισαν τα δυο μου μάτια 
θάλασσα 

Με τι καρδιά να τραγουδώ
Που έχω στα στήθια μου καημό
Μας βρήκαν βάσανα πολλά
Χαλάζι βαρυχειμωνιά

Στη δεκαετία του '80 ο Αντώνης Καλογιάννης στρέφεται προς το ερωτικό τραγούδι. Δίσκοι όπως: "Τα σημερινά"-1981 των Σπ. Παπαβασιλείου/Λάκη Τεάζη, "Τα μικρά ερωτικά"-1984 του Μάριου Τόκα, "Και που λες Ευτυχία"-1985 και τραγούδια όπως: "Όμορφή μου Κατερίνα", "Στόμα, γλυκό μου στόμα", "Αχ, Αννούλα του χιονιά", "Ταξίδι στη βροχή", "Και που λες Ευτυχία", "Σ΄αγαπώ" και άλλα τον καθιερώνουν ως ερωτικό τραγουδιστή. 
ΜΙΚΡΑ.ΕΡΩΤΙΚΑ286f48djv9.jpg
Ένας αγέρας η αγάπη ήταν..
Ένας αγέρας που ίσα κράτησε μια νύχτα
Ένα αηδονάκι στης καρδιάς το δάσος
που δεν κατάφερα μαζί του να πετάξω

Θυμάμαι τα όμορφα της νιότης μας τα χρόνια
τότε που τρέχαμε παιδιά στις γειτονιές
τα γιασεμιά στολίζανε θυμάμαι τα μπαλκόνια
γέλια τραγούδια στου Άι Γιάννη τις φωτιές

pol-kalogianis-simer.jpg
Το 1983 συμμετείχε στο δίσκο του Σταύρου Κουγιουμζή με τίτλο "Μικραίνει ο κόσμος" ερμηνεύοντας το υπέροχο ομότιτλο τραγούδι. Την ίδια χρονιά κυκλοφορεί ο δίσκος των Δημήτρη Λάγιου/Φώντα Λαδή με τίτλο "Εδώ που γεννηθήκαμε".
Μα εσύ ματωμένη καρδιά μου
και πάλι μαζί σου με πας
ταξιδιώτη με πας για ναυάγιο.

Cover1_front-1.jpg
Εδώ που μεγαλώσαμε τον άνεμο νικώντας
και που βαθιά ριζώσαμε κι απλώσαμε κλαριά, 
εδώ θε΄ να γεράσουμε, καλέ μου, πολεμώντας
για την αλήθεια της ζωής και για τη λευτεριά.

Φτάνουμε στην δεκαετία του ΄90, η οποία άνοιξε με τα «Επικίνδυνα παιχνίδια» (1990) του Αλέξη Παπαδημητρίου και της Εύης Δρούτσα, για να συνεχιστεί την επόμενη χρονιά (1991) με το δίσκο του «Σε ανύποπτο χρόνο», όπου, ανάμεσα στ' άλλα τραγούδησε τις «Μοίρες» του Κραουνάκη και το «Ίσως φταίνε τα φεγγάρια» του Νότη Μαυρουδή. Το 1992 τραγούδησε, σε μουσική Αλέξη Παπαδημητρίου, στο σήριαλ «Το 13ο κιβώτιο», ενώ το 1993 κυκλοφόρησε το δίσκο «Αντίθετη πορεία», με τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη, του Θοδωρή Παπαδόπουλου κ.ά. Η τελευταία δισκογραφική του δουλειά είναι ο δίσκος του Γιάννη Δημητρά με τίτλο "Ιστορίες αγγέλων"-1997. Το 2005 κυκλοφόρησε η συλλογή με τίτλο "Αυτά που αγάπησα" και το 2007 η κασετίνα "40 χρόνια Αντώνης Καλογιάννης".
Ο Αντώνης Καλογιάννης, τα τελευταία χρόνια, μάλλον συνειδητά έχει αποσυρθεί από το προσκήνιο. Τα τραγούδια του όμως, όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένουν ζωντανά στη μνήμη και την καρδιά μας, να μας θυμίζουν αυτόν το εξειρετικό καλλιτέχνη.
Kalogiannis Antvnis Epikindyna paixnidia a.jpg
Πηγές 1 2 3 4

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

Ανοίξτε τα παράθυρα

Ονειρεύομαι να φυσήξει άνεμος δυνατός, να πάρει μακριά όλα τα.. σκουπίδια της ζωής μου.
Ονειρεύομαι να βρέξει πολύ δυνατά, να ξεπλύνει τη.. βρώμα και από το πιο μικρό φυλλαράκι.
Ονειρεύομαι με κάποιο μαγικό τρόπο, ν'  άνοιγα τα μεγάλα παραθυρόφυλλα της χώρας και να γέμιζαν τα πολιτικά δωμάτια της, με φρέσκο καθαρό δροσερό αέρα.
Δεν αντέχω άλλο αυτή την κλεισούρα, τη βρώμα, τη μούχλα της πολιτικής και κοινωνικής μας ζωής.
Θέλω γύρω μου ανθρώπους χαμογελαστούς, με διάθεση προσφοράς και αλληλεγγύης.
Δεν αντέχω την απληστία, την ολοένα καταρρέουσα ηθική των ανθρώπων που καταστρέφει περιβάλλον, φιλίες, οικογενειακούς δεσμούς, κανόνες αξιοπρέπειας και ήθους στις επαγγελματικές επαφές.
Δεν αντέχω τους «junkie» πολιτικούς ασπάλακες, που με σαδιστική ψυχρότητα κάνουν «delete» στα αξιοπρεπή δεδομένα της ζωής μου, στο μέλλον των παιδιών μου.
Δεν αντέχω τους πολιτικούς εργολάβους, που εργάζονται για την αποκλειστική εξυπηρέτηση της άρχουσας τάξης της λαμογιάς. Το μαφιόζικο αλισβερίσι τους, με τους πρακτορίσκους δολοπλόκους των μαζικών μέσων αποβλάκωσης, έντυπων και τηλεοπτικών.
Δεν αντέχω, σε υπερθετικό βαθμό, όλα αυτά τα αριστερίζοντα γκρουπούσκουλα, τους μαλακοκουλτουριάρηδες ποιητές , συγγραφείς, πανεπιστημιακούς που μέσα στον απόλυτα ηλίθιο ναρκισσισμό τους, και την σαλιάρικη δουλοπρέπεια τους στο σύστημα να έχουν πουλήσει την ψυχή τους στον » άρχοντα του σκότους » για μια καλοπληρωμένη θεσούλα ή μια παχυλή επιδότηση.
Δεν αντέχω τις πολιτικές προδοτικές επιλογές, που ανοίγουν δρόμο στους εγχώριους μπουμπούκους να εξελιχθούν πολιτικά και τους έξωθεν τοκογλύφους να ρημάξουν την χώρα μου.
Δεν αντέχω την απάθεια, την δουλοπρέπεια, τον ωχαδερφισμό.
Δεν αντέχω αυτούς που λένε ΝΑΙ σε όλα.
Δεν αντέχω ανθρώπους σκοτεινούς σκυφτούς να φοβισμένους.
Βοηθήστε μωρέ ν' ανοίξουμε τα παράθυρα.. ν' ανασάνουμε επιτέλους καθαρό αέρα!
Έλεος! Δεν σας έπνιξε ακόμα η βρώμα;

Με τα παρακάτω λόγια, έκλεισε την απολογία του ο Νίκος Καζαντζάκης στην ανακριτική αρχή του Ηρακλείου.
Όλοι, όσοι πονούμεν τον άνθρωπον, έχομεν χρέος α) να μην ανεχώμεθα πλέον την αδικίαν και την ανηθικότητα της συγχρόνου κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ζωής β) να διασώσωμεν και να τονίσωμεν το δικαίωμα, το οποίον έχει ο λαός να θέλη να βελτιώση την θέσιν του. Και όχι μόνον το δικαίωμα αλλά και την δύναμιν να υψώση το επίπεδον της όλης ζωής του.
Σκοπός μας είναι να δημιουργήσωμεν μίαν ανωτέραν ηθικήν, να φέρωμεν δικαιοσύνην εις τον κόσμον, να δώσωμεν βαθυτέραν έννοιαν εις την αρετήν, εις την τιμήν, εις την ανθρωπότητα.
Medusa

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Το παιδί και το καρφί-περί θυμού ο λόγος

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύμωνε με το παραμικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχημα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη. Την πρώτη μέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όμως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.
Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η μέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του. Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε μέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ' το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:
"Πολύ καλά τα κατάφερες γιε μου, για δες όμως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης μας δεν θα είναι όπως πριν.
Όταν είσαι θυμωμένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να μαχαιρώσεις κάποιον, και μετά να τραβήξεις το μαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα μείνει εκεί. Κι ένα τραύμα με λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύμα στο σώμα."
torment-andrew-paranavitana.jpg
Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ., Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος

Μπορείς να μαντέψεις το μέγεθος ενός ανθρώπου από το μέγεθος των πραγμάτων που τον κάνουν να θυμώνει
Adlai Stevenson, 1900-1965, Αμερικανός πολιτικός

Στις ψυχές των ανθρώπων τα σταφύλια της οργής γεμίζουν και βαραίνουν, βαραίνουν για τον τρύγο.
John Steinbeck, 1902-1968, Αμερικανός συγγραφέας

Ο θυμός και η έλλειψη ανοχής είναι εχθροί της ορθής κρίσης.
Μαχάτμα Γκάντι, 1869-1948, Ινδός ηγέτης

Δεν θα τιμωρηθείς για το θυμό σου, θα τιμωρηθείς από το θυμό σου.

anger_by_vlue-d4e20fg_large.jpg

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Το μινόρε της αυγής

Ένα από τα σημαντικότερα και ομορφότερα ρεμπέτικα τραγούδια είναι το τραγούδι με τίτλο "Το μινόρε της αυγής". Ένα τραγούδι του οποίου την μουσική έχει γράψει ο Σπύρος Περιστέρης και τους στίχους ο Μίνωας Μάτσας.


Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο
από το κλάμα κάποιας ψυχής
*****
Το παραθύρι σου άνοιξε
ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
Κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου,
μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά
*****

Λίγα λόγια για τον συνθέτη του τραγουδιού, Σπύρο Περιστέρη.
Peristeris1.jpgΟ Σπύρος Περιστέρης γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1900 και σε ηλικία 18 ετών, ανέλαβε την ευθύνη της Σμυρνέικης Εστουδιαντίνας του Σιδερή, που είχε γίνει διάσημη σ`όλη την Ευρώπη και έμεινε γνωστή με το όνομα "Τα Πολιτάκια" (διαβάστε την σχετική εγγραφή). Ήταν ο άνθρωπος που σχεδόν με το ζόρι έβαλε τον Μάρκο Βαμβακάρη να ηχογραφήσει τη φωνή του όταν το 1933 πραγματοποιήθηκε η πρώτη εμπορική ηχογράφηση μπουζουκιού στο βινύλιο. Σε πάρα πολλές ηχογραφήσεις του Βαμβακάρη, ο Περιστέρης συμμετέχει στην ορχήστρα όπου το τρίδυμο Μάρκος και Περιστέρης στα μπουζούκια και Κώστας Σκαρβέλης στην κιθάρα ήταν αχτύπητο. Κάποια τραγούδια που έγραψε ο Περιστέρης γίνονται επιτυχίες με τη φωνή του Βαμβακάρη ("Ο Αντώνης ο βαρκάρης ο σερέτης", "Η Μαρία η Μανταλένα", "Το μινόρε της Αυγής"). Κάποια τραγούδια πού βρέθηκαν στο δικό του όνομα (μουσική) και του Μίνωος Μάτσα (στίχοι) αποτελούν συνθέσεις άλλων καλλιτεχνών χωρίς όμως να στοιχειοθετείται καπηλεία πνευματικής δημιουργίας. Αυτό ισχύει και για Το μινόρε της αυγής, για το οποίο κάποιοι λένε, απ' ότι διάβασα στο διαδίκτυο, ότι η σύνθεση ήταν του Απόστολου Χατζηχρήστου. Ο Σπύρος Περιστέρης πέθανε το 1966 στην Αθήνα.
Όσον αφορά στην πατρότητα του τραγουδιού, σας μεταφέρω και όσα διάβασα στο ιστολόγιο videosmusicview.blogspot.gr
Επειδή πολλά έχουν γραφεί για την πατρότητα του τραγουδιού, μεταφέρουμε την κατάθεση του Κ. Καπλάνη (Π. Κουνάδης, «Τα ρεμπέτικα», εκδ. «ΤΑ ΝΕΑ»):
καπλανις83685.jpg«Είχα γράψει ένα τραγούδι που άρχιζε ως εξής: "Ξύπνα Μαριώ μου". Δεν άρεσε όμως ούτε στον Μάτσα ούτε στον Περιστέρη, αλλά τελικά ούτε σ' εμένα ο στίχος. Επειδή όμως είχε προετοιμαστεί η ηχογράφησή του ο Μάτσας έγραψε νέους στίχους και ο Περιστέρης πρόσθεσε την εισαγωγή. Αργότερα μέτρησα και είδα ότι έχω γράψει το 37,5% της μελωδίας. Έφυγα για στρατιώτης και όταν επέστρεψα πήγα στον Περιστέρη και του ανέφερα το θέμα της ετικέτας. Αναγνώρισε την παράλειψη, που δεν οφειλόταν ούτε στον ίδιο ούτε στον Μάτσα, και μου ζήτησε να πάμε μαζί στην ΑΕΠΙ. Είναι αλήθεια ότι αδιαφόρησα.    [ ...] Μετά έφυγα για την Αμερική. Αργότερα το τραγούδι έγινε μεγάλη επιτυχία και τραγουδιόταν από όλους.  Τα Χριστούγεννα του 1965 επέστρεψα στην Ελλάδα, πήγα πάλι στον κυρ Σπύρο και μου επανέλαβε τα ίδια. Πράγματι, αποφάσισα να πάω στην ΑΕΠΙ. Ήταν 14 Μαρτίου 1966. Την άλλη μέρα ο κυρ Σπύρος έφυγε από τη ζωή. Ήταν πλέον αδύνατον να δικαιωθώ. [ ...]».

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2013

Οι Εστουδιαντίνες

Ρεμπέτικο Νίκης-1.jpg"Εστουδιαντίνες" ήταν μικρά μουσικά σχήματα-ορχήστρες, μεταβαλλόμενης συνήθως σύνθεσης, που τις αποτελούσαν 3-8 οργανοπαίχτες και 2-3 τραγουδιστές, οι οποίοι μπορεί να έπαιζαν και κάποιο όργανο. Αρκετές φορές συμμετείχαν και ολιγομελείς χορωδίες, οι οποίες τόνιζαν περισσότερο το φωνητικό μέρος των τραγουδιών. Εμφανίστηκαν στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη πολύ πριν το 1922 και κυριάρχησαν στις ηχογραφήσεις, στα κέντρα διασκέδασης και γενικά στην ψυχαγωγία του κόσμου και στα μουσικά δρώμενα του μικρασιατικού αλλά και του ελληνικού χώρου.
Η λέξη "Εστουδιαντίνα" προέρχεται από το λατινικό "Studium"-σπουδή, κόπος, επιμέλεια και τη βρίσκουμε στα ισπανικά, ιταλικά και στα γαλλικά ως etude-σπουδή, μάθηση. 
Θα μπορούσε να μεταφραστεί ως "μουσικό σπουδαστήριο".
Ρεμπέτικο Νίκης-3.jpgΗ πρώτη  "Εστουδιαντίνα" δημιουργήθηκε στη Σμύρνη το 1898 με το αρχικό όνομα "Πολιτάκια". Δυο νεαροί και ταλαντούχοι μουσικοί, ο Φαναριώτης Βασίλειος Σιδέρης και ο Αθηναίος (αλλά και αυτός κάτοικος της Πόλης) Αριστείδης Περιστέρης αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία για την ίδρυση του πρώτου αυτού οργανωμένου μουσικού σχήματος. Αργότερα ονομάστηκε "Σμυρναιϊκή Εστουδιαντίνα". Η επιτυχία της πρώτης αυτής Εστουδιαντίνας δίνει ώθηση και σε άλλους επίλεκτους μουσικούς της Πόλης και της Σμύρνης να δημιουργήσουν ανάλογες μουσικές ομάδες.
Άλλες φημισμένες Εστουδιαντίνες της εποχής είναι: Η Εστουδιαντίνα του Γιοβανίκα, με κύρια όργανα βιολί και σαντούρι, η Ελαφρά Εστουδιαντίνα του Χριστοδουλίδη, η Λαική Εστουδιαντίνα του Ζουναράκη, η Ελληνική Εστουδιαντίνα της Κωνσταντινούπολης, η Αθηναϊκή Εστουδιαντίνα, η Ελληνική Χορωδία της Σμύρνης, η Πανελλήνια Εστουδιαντίνα κ.ά.
Αγνωστη μέχρι στιγμής Σμυρναίικη εστουδιαντίνα. Από το περιοδικό Μηνιαίος Εικονογραφημένος Εθνικός Κήρυξ της Αμερικής, τεύχος Μαρτίου 1919
Το πιο εντυπωσιακό είναι ο μεγάλος αριθμός μουσικών και τραγουδιστών. Κάθε χωριό διαθέτει δικά του μουσικά συγκροτήματα. Αναπτύσσεται έτσι ένα καινοτόμο και πρότυπο μουσικό κίνημα - ορχήστρα που δημιουργεί νέες μορφές στην Ελληνική μουσική μέσω της αφομοίωσης στοιχείων της Ανατολής και της Δύσης. Το σημαντικότερο ωστόσο στοιχείο, ενδεικτικό της προσφοράς της, υπήρξε το γεγονός ότι στους κόλπους της γεννήθηκε η οπερέτα, διαμορφώθηκε το ρεμπέτικο τραγούδι, η Αθηναϊκή καντάδα και αργότερα το λαϊκό τραγούδι, διαχωρίζοντας σαφώς το ύφος των τραγουδιών σε ελαφρό και λαϊκό, με τους διάφορους χαρακτήρες του.
Ρεμπέτικο Νίκης-2.jpgΜετά την Μικρασιατική καταστροφή όσοι επιβίωσαν ήρθαν στην Ελλάδα, όπου μεταφύτευσαν το ταλέντο τους. Τα πρώτα χρόνια ορισμένα μέλη από τα "Πολιτάκια", δημιούργησαν στον ελλαδικό χώρο μουσικά συγκροτήματα και διάφορες κομπανίες.
Στα χνάρια αυτής της ιστορίας και αυτών των μουσικών δημιουργήθηκε το έτος 1998 στην Νέα Ιωνία Μαγνησίας η νέα Εστουδιαντίνα, μια 30μελής ομάδα νέων ανθρώπων που ασχολούνται καθημερινά με την ορχήστρα και εν γένει με την μουσική. Πρόκειται για μια ορχήστρα, η οποία, αφομοιώνοντας νέα στοιχεία, προσπαθεί να δημιουργεί και να προτείνει νέες μουσικές φόρμες με σκοπό την προσέλκυση ολοένα και περισσότερων νέων στην γνήσια Ελληνική μουσική.
Περισσότερες από 180 συναυλίες έχουν πραγματοποιηθεί από το 1999 στην Ελλάδα και στο εξωτερικό στους γνωστότερους συναυλιακούς χώρους, με την σύμπραξη γνωστών ερμηνευτών της Ελληνικής μουσικής, και αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές τόσο από Έλληνες όσο και διεθνείς κριτικούς καθώς και από τον τύπο.
Πηγές: wikipedia & θρακική προσέγγιση

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Δεν έχεις Όλυμπε θεούς

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.
Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γη, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!"
Κωστής Παλαμάς
Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή "Η πολιτεία και η μοναξιά"-1912
3295978906_4848afcaf7.jpg

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2013

Το πέταλο

IMG_palio alithino petalo.JPG
Ένας κουρελιάρης γέρος έσερνε τα κουρέλια του -τα κουρέλια του ρουχισμού του, της ηλικίας του, της ψυχής του και της τύχης του- στο μεγάλο δρόμο. Έσερνε μαζί του, το κρατούσε μ΄ ευλάβεια στο χέρι του, σαν ανεκτίμητο χρυσαφικό, ένα σκουριασμένο, τσακισμένο πέταλο. Χωρίς άλλο, το είχε σηκώσει από κάπου, βρέσιμο του δρόμου -«του φτωχού το βρέσιμο ή καρφί ή πέταλο», λέει και η παροιμία, και το πήγαινε στο σπίτι του. Άλλοι κουβαλούσαν, την πρωινή εκείνη ώρα, ψώνια από την Αγορά, φαγώσιμα, λιχουδιές, φρούτα. Αυτός κουβαλούσε ένα πέταλο.
-Τι μας έφερες, παππού;
-Ένα πέταλο. Το βρήκα στο δρόμο, εκεί, που πήγαινα. Τυχερό ήτανε. Φέρτε κανένα κορδελάκι να το κρεμάσουμε. Φέρνει γούρι, μεγάλο γούρι.
Γούρι! Γιατί τώρα ένα πέταλο, ένα βασανισμένο πέταλο, που έλιωσε, δέρνοντας τη γη, στο πόδι ενός βασανισμένου αλόγου, φέρνει τύχη στον άνθρωπο, είναι από τα πιο παράξενα μυστήρια της Μοίρας. Και το βρήκε ο φτωχός στο δρόμο του. Εξαιρετική εύνοια, βέβαια, των μυστικών θεών, που κυβερνούν τη ζωή. Μπορούσε, ο φτωχός να βρει στο δρόμο του ένα πουγγί με φλουριά, ένα μονόπετρο διαμαντένιο δαχτυλίδι ή ένα περιδέραιο από μαργαριτάρια. Πόσοι δε βρίσκουν και κάνουν την τύχη τους! Αυτή όμως είναι μια τύχη απλή και φωτεινή, είναι η τύχη των ευτυχισμένων ανθρώπων. Η Μοίρα των φτωχών και των δυστυχισμένων είναι μία Μοίρα, που αγαπά τα περίπλοκα και σκοτεινά μέσα. Αυτή στέλνει στους ευνοούμενούς της ένα πέταλο. Τι είναι ένα πέταλο; Δεν μπορεί να το ανταλλάξει ο φτωχός, ούτε με μία φέτα ψωμί. Το σκουριασμένο όμως αυτό πέταλο κρύβει μέσα του όλες τις απόκρυφες εύνοιες της Μοίρας. Φτάνει να έχει κανείς υπομονή και προ πάντων να μη βιαστεί να πεθάνει από την πείνα. Κάποτε η τύχη θα μπει από το παράθυρό του και θα τον πλημμυρίσει με όλα τα αγαθά.
Και ο τρισάθλιος κουρελιάρης κουβαλούσε το πέταλο στο σπίτι του. Δεν είχε τίποτε άλλο να κουβαλήσει. Κουβαλούσε το μυστήριο.
-Τι το θέλεις και το σέρνεις μαζί σου, δυστυχισμένε, αυτό το παλιοσίδερο; του είπε κάποιος, που δεν καταλάβαινε πολλά πράματα. Δεν του δίνεις μια να το πετάξεις;
Ο κουρελιάρης τον κοίταξε μ΄ έναν περίεργο τρόπο. Ανόητος ήτανε; Να πετάξει το πέταλο; Το βρέσιμό του; Το δώρο της Μοίρας του; Την ελπίδα του και την απαντοχή του; Δεν καταδέχτηκε να του απαντήσει. Έσφιξε το πέταλο στη φούχτα του και τράβηξε το δρόμο του.
Παύλος  Νιρβάνας-Μικρές ιστορίες

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Είναι μερικοί άνθρωποι .......

 Το μυστικό σημείωμα του Θεού

Είναι μερικοί άνθρωποι 
που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα 
που άφησε μέσα τους ο Θεός. 

Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.

Και τ' άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει 
σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
*****
Είναι μερικοί άνθρωποι που, 
όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, 
δεν ξέρουν πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. 
*****
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, 
ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, 
όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.

Είναι μερικοί άνθρωποι 
που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός 
αγαπάει τους μουτρωμένους.
*****
Χαρά σ' αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους 
και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το 'σκισαν μετά, αν το 'καψαν, 
το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους.
Για να κλείσουν μάτι στο Θεό.

Χαρά σ' αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής
 και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της.
Αν τα τρύπησαν μια στιγμή 
και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, 
το 'καναν μόνο και μόνο
για να 'χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν... 
*****
Αλκυόνη Παπαδάκη: Σα χειμωνιάτικη λιακάδα 
εινα.ι. κατι.ανθρωποι804_945856352_n.jpg

Θα 'ρθει καιρός



Θα 'ρθει καιρός 
που θ΄ αλλάξουν τα πράματα.
να το θυμάσαι Μαρία.

Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα 
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη

- μη βλέπεις εμένα - μην κλαις.
 εσύ είσ΄ η ελπίδα

άκου θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη

Δε θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απέξω
Και τη δουλειά
θα τη διαλέγουμε
δε θά `μαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.

Οι άνθρωποι - σκέψου! - 
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες

Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι, καταπίεση, μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός,
για το μάθημα της ιστορίας.

Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.

Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω

κι απ΄ όσα διάβασα ένα κρατάω καλά:
«Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος».
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ΄ όλα αυτά Μαρία.
*****
Στίχοι: Κατερίνα Γώγου
Μουσική: Κυριάκος Σφέτσας
Στο δρόμο-1981

GVGOYKALH6ffcb_XL.jpg
Ένας ασυμβίβαστος άνθρωπος, που με τους γεμάτους οργή στίχους της καταδίκαζε τον πόνο και την αθλιότητα γύρω της. Έβγαζε ποιητικές κραυγές μήπως και ξυπνήσουν οι άνθρωποι γύρω της. 
 Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο: "Η Κατερίνα ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, διαρκώς σε διωγμό. Τελικά δεν άντεξε κι έφυγε .... άφησε όμως πίσω τα ποιήματά της που μιλούν ακόμα για εκείνη, με φοβερή δύναμη και άσβηστο πάθος".
Η ποίηση ήταν η μεγάλη της αγάπη. Έγραφε: 
"Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ είναι μη γίνω "ποιητής" 
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.
Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.
Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.
Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.
Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά για να με τραγουδήσουν.....
gwgou.jpg
Σε παλαιότερη συνέντευξή της στην Ελευθεροτυπία, είχε πει πως άρχισε να γράφει:
"για τον εαυτό μου, από αγανάκτηση για το κακό και από αγάπη για τον άνθρωπο και τη ζωή. Αισθανόμουνα μια μουγκαμάρα. Επικοινωνία από πουθενά, από τίποτα. Είχαν πονέσει οι μασέλες μου από το να μη μιλάω. Κι όταν άρχισα να γράφω, νόμιζα ότι θα σπάσει το στιλό. Τόσο πάθος είχα γι' αυτά που ήθελα να πω. Δεν ξέρω πως γράφουν οι άλλοι. Εγώ ζούσα κι έγραφα. "
Την έχουν χαρακτηρίσει "Μαγιακόφσκι της Πλατείας Εξαρχείων", "Άγιο των Εξαρχείων" κ.ά.
Η ίδια γράφει:
"Με λένε Οδύσσεια.

Άνθρωπος διωγμένος κι εγώ από τον ουρανό
το σώμα μου φθαρτό, έχει από πέσιμο
σχεδόν οριστικά τσακίσει."

Προειδοποιούσε η Γώγου. Ποιος όμως άκουγε;;;
"Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. 
Στο μυαλό είναι ο Στόχος 
το νου σου ε; "
gogouTONOYSOYE.jpg
Έλεγε, το 1986, η Κατερίνα Γώγου : "Δεν θέλω να γίνω μελό, δεν πουλάω τα παιδικά μου χρόνια, ούτε τα πρόσφατα .... Ελπίζω. Αν δεν ελπίζω εγώ, ποια θα ελπίζει; Είμαι μάχιμη. Ουαί και αλίμονο αν αυτό δεν είναι ναι στη ζωή ... Έγραφα γιατί ήταν μια αναγκαιότητα για μένα. Μια κίνηση για να μην αυτοκτονήσω ... Τώρα μου έχει περάσει. Δεν θέλω να αυτοκτονήσω, έχω φύγει απο αυτό ... Αισθάνομαι ανασφαλής γιατί βγαίνω και μιλάω χωρίς να έχω τίποτα, χωρίς να ανήκω πουθενά ...".
 Το 1991 η Κατερίνα Γώγου έλεγε : " Έχω ένα παράπονο ... Ακου το. Ελεύθερος σκοπευτής ήταν ο Νικόλας Άσιμος. Τον δολοφόνησαν. Τον Παύλο Σιδηρόπουλο, το ίδιο. Η μόνη επιζώσα είμαι εγώ ..." 
gvgoypathsivn06_106725073_n 2.jpg

Η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε στην ΑΘήνα στις 1 Ιουνίου 1940.  Έβαλε η ίδια τέρμα στη ζωή της. Αυτοκτόνησε στις 3 Οκτωβρίου 1993 με χάπια και αλκοόλ. Οι περισσότεροι δεν ξαφνιάστηκαν με το θάνατό της. Την είχαν ήδη ξεγράψει ... από τότε που έπαψε να κοιτάει τους ανθρώπους στα μάτια και περπατούσε μόνο σκυφτή.
Ένας ευαίσθητος άνθρωπος,  που δεν άντεξε την σκληρότητα, την υποκρισία και τη σύμβαση αυτού του κόσμου και αυτής της ζωής.
"Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
Άρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σού `χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα.
Κι ούτε που θα σε ξαναδώ.
"
Οι ποιητικές κραυγές της Κατερίνας Γώγου δεν πήγαν χαμένες, δεν έπεσαν στο κενό. Όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι διαβάζουν την ποίησή της, όλο και περισσότεροι αληθινοί άνθρωποι την ανακαλύπτουν.
Ξένε, άγνωστε διαβάτη αυτού του Νεκροταφείου, εδώ σε αυτό το μνήμα, αναπαύεται η Κατερίνα Γώγου. Αυτή για την οποία έγραψαν κάποτε πως στην ταινία "Το ξύλο βγήκε απο τον παράδεισο" ήταν η πιο ατίθαση μαθήτρια. Ξένε, αυτή η πόλη κάτω, τώρα ξέρει γι αυτήν. Τα ανήσυχα παιδιά ξέρουν γι αυτήν, πως έκανε μια ροκ εν ρολ αυτοκτονία, άλλη μια ροκ εν ρολ βουτιά. 
Πηγές 1 2 3 4 5 6
ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΟ28b64.jpg