Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2015

Το ταξίδι του Henry "Box" Brown


O Henry "Box" Brown γεννήθηκε σκλάβος στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, το 1816. Παντρεύτηκε, αλλά η γυναίκα του ήταν κι αυτή σκλάβα και ο γάμος τους δεν αναγνωριζόταν νομικά. Τα τρία παιδιά τους γεννήθηκαν επίσης σκλάβοι. Όταν ο ιδιοκτήτης τους πούλησε τη γυναίκα και τα παιδιά τους σε άλλον ιδιοκτήτη σκλάβων, ο Brown είπε ότι είδε ουράνιο όραμα να στείλει τον εαυτό του σε ένα μέρος που δεν υπάρχουν σκλάβοι. Επινόησε λοιπόν το εξής! Σ' ένα κουτί επενδυμένο με τσόχα και με την ένδειξη "ΞΗΡΟΙ ΚΑΡΠΟΙ", ταχυδρόμησε τον εαυτό του στην Φιλαδέλφεια, στην οποία είχε καταργηθεί η δουλεία. Λίγο νερό, μερικά μπισκότα και μια μικρή τρύπα στο κουτί για να αναπνέει ήταν τα εφόδια του στο ταξίδι του προς την ελευθερία.

Το ταξίδι ξεκίνησε στις 23 Μαρτίου 1849 και είχε διάρκεια 27 ωρών. Το κουτί μεταφέρθηκε με κάρο, σιδηρόδρομο, ατμόπλοιο, ξανά κάρο, ξανά σιδηρόδρομο, πλοιάριο, σιδηρόδρομο και ολοκληρώθηκε με την παράδοσή του με κάρο. Παρά τις οδηγίες που είχαν γραφτεί στο κουτί για προσεκτικό χειρισμό του και για την πάνω πλευρά του, πολλοί χειριστές το τοποθετούσαν ανάποδα και απρόσεκτα. Το κουτί παραδόθηκε σε μέλη Επιτροπή Επαγρύπνησης της Φιλαδέλφειας, μια ομάδα ιδιωτών που δραστηριοποιούνταν στις περιπτώσεις που θεωρούσαν ότι το κράτος ήταν ανεπαρκές. Οι πρώτες του λέξεις, όταν βγήκες από το κουτί, ήταν: "Τι κάνετε κύριοι;" κι ένας ψαλμός από την Αγία Γραφή.

Ο Μπράουν έγραψε αργότερα ότι το αβέβαιο ταξίδι άξιζε το ρίσκο. ¨Αν δεν έχεις στερηθεί την ελευθερία σου , όπως εγώ, δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις την δύναμη της ελπίδας για την ελευθερία, η οποία για μένα ήταν μια άγκυρα στην ψυχή μου, σίγουρη και ακλόνητη.¨



Ζαβαρακατρανέμια


Ζαβαρακατρανέμια

ένα πασίγνωστο τραγούδι του Γιάννη Μαρκόπουλου. 
Γνωρίζετε τη σημασία της λέξης Ζαβαρακατρανέμια; 
Σύμφωνα με τον δημιουργό του τραγουδιού  
Ζάβαρα = Λάβαρα    
Κάτρα = Μαύρα (κατράμι)    
Νέμια = Ανέμισαν    
Ίλεος = Έλεος    
Νάμα = Μάνα.    
Δηλαδή:   
Λάβαρα Μαύρα Ανέμισαν Ίλεος Ίλεος = Πειρατές Εθεάθησαν, Έλεος, Έλεος   
Λάμα Λάμα Νάμα Νάμα Νέμια = Το μαχαίρι Μάνα, Ανέμισαν.    
Πρόκειται για υπονοούμενο, καλώντας σε επανάσταση κατά της δικτατορίας.   

Η λέξη «Αλληλούια» δεν είναι η γνωστή εβραϊκή λέξη, αλλά η ελληνική λέξη «Αλληλουχία» (με τη διαφορά ότι αφαιρέθηκε το χ).




Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

Του μικρού βοριά


Του μικρού βοριά παράγγειλα, να `ναι καλό παιδάκι 
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι 
Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει
 και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει  

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές 
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές 
Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί 
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί  

Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα 
τα καλοκαίρια τα `χασα κι έπεσα στον χειμώνα 
Σαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει 
βλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης 
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Ντόρα Γιαννακοπούλου

Μικρές Κυκλάδες, 1966



Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2015

Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν


Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι. 

Γιώργος Σεφέρης


Martin Llamedo

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

Μολώχ


Τῶν Ἑλλήνων τὴν πατρίδα 
βάρβαροι τὴν ἀτιμάζουν! 
Ὅπου ἀνθοπετοῦσαν οἱ Ἔρωτες 
παραδέρνει ἡ νυχτερίδα. 

Στὴ νυχτιά μας μιὰ πυγολαμπίδα, 
τῶν ἀρχαίων ἡ μνήμη, ψευτοφέγγει 
κ᾿ εἶναι μιὰ νυχτιὰ ποὺ δὲν τὴ διώχνεις, 
τοῦ παντοτινοῦ μας ἥλιου ἀχτίδα! 

Καὶ πατρίδα καὶ ψυχὴ ρουφᾶν 
βάρβαροι ἀπὸ βάθη καὶ ἀπὸ ὕψη. 
Κι ὅταν, μ᾿ ἕνα τρίσβαθο ὤχ! 
τῶν Ἑλλήνων θεέ, ρωτοῦμε σέ:
 «Εἶσ᾿ ἐσὺ ὁ ξανθὸς Ἀπόλλωνας;» 
Ἀποκρίνεσαι:-«Εἶμ᾿ ἐγὼ ὁ Μολώχ!»

Κωστής Παλαμάς


Albert Edelfelt
Φιλανδός ζωγράφος, 1954-1905


Τρίτη 18 Αυγούστου 2015

Ο κόσμος σου να είμαι εγώ



Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές 
πάλι μεγάλα λόγια μου ξαναλές.  
Όποιος χωρίς δαιμόνους δαιμονίζεται 
πάει μια δεξιά, μια αριστερά,  ποτέ δεν πάει μπροστά.  

Λόγια γνωστά και ίδια λόγια αδειανά 
ατέλειωτα ταξίδια στο πουθενά.  
Όποιος χωρίς ανέμους ανεμίζεται πάει μια ψηλά, μια χαμηλά,  
ποτέ δεν πάει σωστά.  

Αν μ’ αγαπάς κι αν θες να σ’ αγαπώ 
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.  
Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς 
αλλού να μην κοιτάς  
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.  

Πάλι μεγάλα λόγια κι υπερβολές 
πάλι μεγάλα λόγια μην ξαναλές.  
Όποιος χωρίς φεγγάρια φεγγαριάζεται 
πάει μια κρυφά, μια φανερά ποτέ δεν πάει στρωτά.  

Αν μ’ αγαπάς κι αν θες να σ’ αγαπώ 
σταμάτα να σκορπάς το άνθος σου και τον καρπό.  
Μαζί μου θέλω σεμνά να περπατάς 
αλλού να μην κοιτάς  
ο κόσμος σου να είμαι εγώ.

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Αλίκη Καγιαλόγλου


Lee Bogle


Κυριακή 9 Αυγούστου 2015

Οι φρικαλεότητες του βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδου Β'


Ο Αμερικανός συγγραφέας Μαρκ Τουέιν είχε πει κάποτε:
"Η ιστορία δε θα σταματήσει να επαναλαμβάνεται, γιατί η φύση του ανθρώπου δεν μπορεί να εμποδίσει την επανάληψη". 

Αυτή είναι η ιστορία του βασιλιά του Βελγίου Λεοπόλδου Β' (1835-1909).
Αναφέρεται ως ο ιδρυτής και προσωπικός ιδιοκτήτης του ελεύθερου κρατιδίου του Αφρικανικού Κονγκό, εντυπωσιασμένος από τον φυσικό πλούτο της περιοχής. Κατάφερε να του παραχωρηθεί ως ατομική του ιδιοκτησία και όχι ως αποικία του βασιλείου του Βελγίου. Η έκταση του εκτιμάται 76 φορές μεγαλύτερη από το ίδιο το βασίλειο του στο Βέλγιο. Ο ίδιος είχε σκοπό να κατασκευάσει στην περιοχή ένα εκτεταμένο σιδηροδρομικό δίκτυο. Το Κονγκό ήταν εκείνη την εποχή πλούσιο σε κοιτάσματα καουτσούκ το οποίο ήταν περιζήτητο εκείνη την εποχή λόγω της εφεύρεσης του τροχού με συμπιεσμένο αέρα. Ανέθεσε την εκμετάλλευση του καουτσούκ σε ιδιωτικές εταιρείες με αντάλλαγμα να του χρηματοδοτήσουν τα σιδηροδρομικά έργα ενώ δημιούργησε και την δική του ιδιωτική εταιρεία που χρειάζονταν επειγόντως πολλά εργατικά χέρια σκλάβων για την εξαγωγή του καουτσούκ. Τα κέρδη στην αρχή ήταν τεράστια και χρησιμοποιήθηκαν εκτός από την κατασκευή του σιδηροδρόμου και για μεγάλα έργα στο ίδιο το Βέλγιο.

Οι μέθοδοι εκμετάλλευσης που χρησιμοποίησε απέναντι στους ιθαγενείς εργάτες ξεπέρασε κάθε όριο βαναυσότητας. Χιλιάδες ιθαγενείς εργάτες, καθημερινά εκτελούνταν ή ακρωτηριάζονταν με διαταγή του ίδιου του Λεοπόλδου με την αστεία δικαιολογία ότι δεν ήταν αρκετά παραγωγικοί στη δουλειά τους. Ο συνολικός αριθμός των εκτελέσεων του Λεοπόλδου απέναντι στους ιθαγενείς του Κονγκό κατά τη διάρκεια της ατομικής του κυριαρχίας εκτιμάται σε 10 εκατομμύρια οι περισσότεροι με τα χειρότερα βασανιστήρια. Ο αριθμός των κομμένων άκρων των ιθαγενών σκλάβων ήταν τόσο μεγάλος που έφτασε στο σημείο να χρησιμοποιείται ως μετρικό σύστημα. 

Ο Λεοπόλδος προσπάθησε να κρύψει τις φρικαλεότητες του στους ιθαγενείς του Κονγκό από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Σταδιακά τα εγκλήματα και οι φρικαλεότητες των ανθρώπων του Λεοπόλδου έγιναν γνωστά στη Δύση, Οι απίστευτες παραβιάσεις των ανθρώπινων δικαιωμάτων οδήγησαν σε παγκόσμια κατακραυγή κατά του Λεοπόλδου στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι φωτογραφίες των ακρωτηριασμένων ιθαγενών κατάφεραν να στρέψουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης και όλες τις ανθρωπιστικές οργανώσεις στις αρχές του 20ου αιώνα εναντίον του Λεοπόλδου.


Τα κινήματα εναντίον του Λεοπόλδου και υπέρ των Κονγκολέζων βρήκαν πολλούς υποστηρικτές όπως ο διάσημος συγγραφέας Μαρκ Τουέιν. Στις 15 Νοεμβρίου 1902 έγινε εναντίον του απόπειρα δολοφονίας από τον Ιταλό αναρχικό Ρουμπινό. Όταν ολόκληρη η κοινή γνώμη στην δύση εξεγέρθηκε μαζικά εναντίον του ο ίδιος σε μεγάλη ηλικία αναγκάστηκε να παραδώσει το Κονγκό στο Βελγικό κράτος (1908). Πέθανε στα τέλη του επόμενου χρόνου. Στην κηδεία του εκδηλώθηκε το μίσος του κόσμου εναντίον του.


Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Η Λαίδη Γκοντίβα


Η Λαίδη Γκοντίβα ήταν Αγγλίδα ευγενής (περ. 1040 – 1080), που είναι γνωστή για τη θρυλική έφιππη εμφάνισή της στους δρόμους του Κόβεντρυ στο Γουόρικσερ. Ήταν σύζυγος του Λεόφρικ, κόμη της Μερκίας (11ος αι.), με τον οποίο ίδρυσε ένα μοναστήρι στο Κόβεντρυ.  


Ο κόμης της Μερκίας, απαυδισμένος από τις ικεσίες της λαίδης Γκοντίβα, με τις οποίες του ζητούσε να μειώσει τους βαρείς φόρους που είχε επιβάλλει στους πολίτες του Κόβεντρυ, της δήλωσε ότι θα ικανοποιούσε την επιθυμία της, αν ολόγυμνη πάνω στο άλογό της περνούσε από την πολυσύχναστη αγορά της πόλης.  Η Γκοντίβα αποδέχτηκε την πρόταση του άντρα της. Με τα μαλλιά της μόνο να καλύπτουν το γυμνό κορμί της, περιδιάβηκε τους δρόμους του Κόβεντρυ. 


Η γυμνή εμφάνιση της Γκοντίβα είχε ως αποτέλεσμα να απαλλάξει ο Λεόφρικ την πόλη από όλους τους φόρους. Λέγεται ότι η Γκοντίβα είχε ζητήσει από τους κατοίκους της πόλης να μείνουν στα σπίτια τους την ώρα που θα γυρνούσε γυμνή στην πόλη.  Από ευγνωμοσύνη για την πράξη της αυτή, όλοι οι κάτοικοι κλειδώθηκαν στα σπίτια τους την καθορισμένη ώρα και μόνο ένας ράφτης, ο Τομ, την παρακολουθούσε κρυφά από το παράθυρό του. Ο Πήπινγκ Τομ έγινε από τότε συνώνυμο του ηδονοβλεψία. Η ιστορία του ράφτη έγινε μέρος του θρύλου κατά το 17ο αιώνα, όπου σύμφωνα με τις περισσότερες περιγραφές, για τιμωρία, τυφλώνεται επιτόπου.  



Η Λαίδη Γκοντίβα πέθανε γύρω στο 1080 και τάφηκε στην Εκκλησία της Αγίας Τριάδας στο Έβεσαμ, που δεν υπάρχει σήμερα. Υποστηρίζεται όμως και η άποψη ότι είχε ταφεί μαζί με το σύζυγό της στην πόλη του Κόβεντρυ. Σήμερα, ένας περίτεχνος έφιππος ανδριάντας της γυμνής Γκοντίβα, έργο του Σκώτου γλύπτη William Reid Dick, κοσμεί από το 1949 την πόλη.





Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Hiram Bingham - ο αληθινός Ιντιάνα Τζόουνς


Ο Hiram Bingham (1875-1956) ήταν Αμερικανός ακαδημαϊκός, εξερευνητής και πολιτικός. Ήταν αυτός που το 1911 έκανε γνωστή την ύπαρξη της ακρόπολης των Κέτσουα-το Μάτσου Πίτσου-στο οποίο έφτασε με την καθοδήγηση και την βοήθεια των ντόπιων αγροτών.

Ο Bingham δεν είχε κάνει σπουδές αρχαιολόγου. Ήταν λέκτορας και αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Γέιλ. Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να ανακαλύψει την ξεχασμένη πόλη των Ίνκας στο Μάτσου Πίτσου, που έγινε το πιο δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο στη Νότια Αμερική. 


Ο Hiram Bingham ήταν πιθανώς ο άνθρωπος που αποτέλεσε την πηγή έμπνευσης και δημιουργίας του κινηματογραφικού χαρακτήρα "Ιντιάνα Τζόουνς".


Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015

Οι Αβορίγινες της Αυστραλίας


Οι Αβορίγινες, οι αυτόχθονες  πληθυσμοί της Αυστραλίας, μέχρι και την δεκαετία του 1960 και συγκεκριμένα μέχρι το δημοψήφισμα του 1967, αντιμετωπίζονταν ως άγρια ζώα και όχι ως άνθρωποι. Στους Αβορίγινες χορηγήθηκε πλήρης αυστραλιανή υπηκοότητα το 1967, η "Πράξη για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων στη Γη" τέθηκε σε ισχύ το 1976, ενώ η Πράξη για την Πολιτιστική Κληρονομιά των Αυτοχθόνων και των Νησιωτών το 1984.


Σάββατο 11 Ιουλίου 2015

Η ευτυχία στους έξυπνους ανθρώπους


Η ευτυχία στους έξυπνους ανθρώπους είναι το σπανιότερο πράγμα που ξέρω.

Έρνεστ Χέμινγουεϊ

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τον ψυχαναλυτή του


Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

Τοπίο


Οι ορίζοντες ρεμβάζουνε στα πέρατα της γης 
όταν οι άνθρωποι αποκοιμήθηκαν 
ή πέθαναν.

Γιώργος Σαραντάρης, 1908-1941


Danielle Richard

Δευτέρα 23 Μαρτίου 2015

Η νεότητα είναι ευτυχισμένη επειδή



Η νεότητα είναι ευτυχισμένη επειδή έχει την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά. Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά ποτέ δεν γερνάει. 


Φραντς Κάφκα


Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Τα Παράθυρα


Σ' αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, 
που περνώ 
 μέρες βαρυές, 
επάνω κάτω τριγυρνώ  
για νάβρω τα παράθυρα. 

- Οταν ανοίξει  ένα παράθυρο θάναι παρηγορία. 

-  Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, 
ή δεν μπορώ  να τά βρω. 
Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.  

Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.  
Ποιός ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.

Κωνσταντίνος Καβάφης



Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Η τραγική ζωή της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα


Αυτοπροσωπογραφία της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα

Η Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα γεννήθηκε στις Σπέτσες το 1821. Ήταν κόρη του Ιωάννη Μπούκουρα που δημιούργησε το πρώτο θέατρο στην Αθήνα και προς τιμή του ονομάστηκε η "πλατεία Θεάτρου". Ως παιδί η Ελένη έδειξε νωρίς την κλίση της στις τέχνες και περισσότερο στη ζωγραφική, μάλιστα ζωγράφιζε τις φίλες της που της πόζαραν στην αυλή του παρθεναγωγείου. Βλέποντας την ανάγκη της να εκφραστεί, ο πατέρας της κάλεσε στο σπίτι τον καθηγητή του Σχολείου των Τεχνών, Ραφαέλο Τσέκκολι για να της παραδίδει ιδιαίτερα μαθήματα.   

Νεαρή πια η Ελένη και με τις ευλογίες του πατέρα αλλά και του δασκάλου της, αποφάσισε να πάει για σπουδές στην Ιταλία. Υπήρχε όμως εκείνη την εποχή, ένα απροσπέλαστο εμπόδιο για τις γυναίκες. Απαγορευόταν η φοίτησή τους στις Ακαδημίες Τέχνης, λόγω του γυμνού σώματος των μοντέλων που πόζαραν για τους φοιτητές. Αποφασισμένη να γίνει ζωγράφος με κάθε τίμημα, κατεβάζει μια απίστευτη, όσο και επικίνδυνη ιδέα. Να μεταμφιεστεί σε άνδρα. 

Η ιδέα της θα δουλέψει και η Ελένη ως Χρυσίνης Μπούκουρης, θα παρακολουθήσει για τέσσερα χρόνια μαθήματα ζωγραφικής στην Νάπολη και τη Ρώμη. Εκεί, ανάμεσα στις ακουαρέλλες και το μπλε του κοβαλτίου, γνώρισε και ερωτεύθηκε τον Ιταλό ζωγράφο και καθηγητή της, Φρανσέσκο Σαβέριο Αλταμούρα. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά εκτός γάμου. Τον Ιωάννη, τη Σοφία και τον Αλέξανδρο. Η αγάπη και η αφοσίωσή της στον Αλταμούρα, την οδήγησαν να ασπαστεί τον καθολικισμό και να παντρευτεί τελικά τον αγαπημένο της το 1857.  

 Ο γάμος αυτός ωστόσο δεν θα είχε αίσιο τέλος. Η προδοσία του Αλταμούρα, ήρθε πολύ σύντομα και είχε το πρόσωπο της ζωγράφου και φίλης της Ελένης, Τζέιν Χέυ. Ο σύζυγός της, την εγκατέλειψε κι έφυγε με την ερωμένη του, παίρνοντας μαζί του το μικρότερο γιο τους, Αλέξανδρο. Η Ελένη τότε, μόνη και βαθιά πληγωμένη, επέστρεψε στην Ελλάδα με τα άλλα δύο παιδιά της, τον Ιωάννη και τη Σοφία.   

Φτάνοντας στην Αθήνα, εγκαταστάθηκε στην Πλάκα. Ήταν πλέον μια αναγνωρισμένη ζωγράφος και με τις σπουδές της είχε καταφέρει να ενταχθεί γρήγορα στους κόλπους των επιφανών Αθηναίων. Μάλιστα, το 1859 και το 1870 εξελέγη, μαζί με τον Νικηφόρο Λύτρα, μέλος της επιτροπής των Ολυμπίων και μαζί με τους Αλέξανδρο Ραγκαβή, Γεώργιο Μαργαρίτη, Ερνέστο Τσίλλερ και Γεράσιμο Μαυρογιάννη, μέλη της εξεταστικής επιτροπής του Καλλιτεχνικού Τμήματος του Πολυτεχνείου. Από το 1863 άρχισε να παραδίδει μαθήματα με πλούσιες Αθηναίες και φοιτήτριες του Αρσακείου. Ανάμεσά τους θα βρισκόταν και η νεαρή τότε Βασίλισσα Όλγα. 

Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα / Απελπισία
Το 1872 η κόρη της Σοφία, θα αρρωστήσει και αυτό θα καταβάλλει της Ελένη Αλταμούρα. Οι δύο γυναίκες θα χρειαστεί να φύγουν για τις Σπέτσες, ώστε να έχει καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο νησιωτικό κλίμα η Σοφία. Ο Ιωάννης, έχει ήδη φύγει για την Κοπεγχάγη, όπου σπούδαζε στο πλευρό του ζωγράφου Καρλ Φρέντερικ Σόρενσεν μετά από υποτροφία που κέρδισε στη Σχολή Καλών Τεχνών. Η Σοφία δεν θα τα καταφέρει και τελικά θα φύγει από τη ζωή το 1874, σε ηλικία μόλις 20 ετών. Ο Ιωάννης θα επιστρέψει από τη Δανία το 1876 και θα ζήσει για λίγο με τη μητέρα του δίνοντάς της μεγάλη χαρά, ώσπου το 1878, θα πεθάνει κι αυτός από την ίδια ασθένεια.   

Η Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα συντετριμμένη από το θάνατο των παιδιών της, προχώρησε σε μια αδιανόητη πράξη. Έκαψε τα περισσότερα και καλύτερά της έργα στην αυλή του σπιτιού της. Από εκείνη την ημερα, θα σταματούσε κάθε κοινωνική συναναστροφή. Κλείστηκε στον εαυτό της τροφοδοτώντας τα κουτσομπολιά της εποχής στην κλειστή κοινωνία των Σπετσών. Πέθανε σχεδόν άγνωστη στις 19 Μαρτίου 1900 και κηδεύτηκε στο κοιμητήριο της Αγίας Άννας των Σπετσών. Υπήρξε κορυφαία ζωγράφος του 19ου αιώνα.   

Η ζωή της έγινε το θέμα του μυθιστορήματος της Ρέας Γαλανάκη: «Ελένη ή ο κανένας», Εκδόσεις Άγρα, 1998 και του θεατρικού έργου: «Ελένη Αλταμούρα» του Κώστα Ασημακόπουλου, Εκδόσεις Δωδώνη, 2005. 

Ιωάννης Αλταμούρας / Σκάγκεν
Ιωάννης Αλταμούρας / Θαλασσογραφία 
Από την ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΒΟΥ


Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης

Η τελική φάση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ξεκίνησε στις αρχές του 1945.  Από τις 13 ως τις 15 Φεβρουαρίου του 1945 βομβαρδίστηκε από τους Συμμάχους η Δρέσδη. Ο βομβαρδισμός της Δρέσδης αποτέλεσε το αποκορύφωμά της εκτεταμένης αεροπορικής επίθεσης των Συμμάχων, που είχε ξεκινήσει από το 1944. Οι επιθέσεις είχαν στρατηγική σημασία, αλλά το μέγεθος της καταστροφής της σαξωνικής πόλης, προκάλεσε αντιδράσεις ακόμη και στη Βρετανία.
Τη νύχτα της 13ης προς 14 Φεβρουαρίου 1945, 805 βομβαρδιστικά αεροπλάνα επιτέθηκαν δυο φορές στην πόλη, παρά το νέφος που υπήρχε αρχικά από πάνω της. Την επόμενη μέρα, πραγματοποιήθηκαν με το φως της ημέρας δύο μικρότερες επιθέσεις από αμερικανικά αεροσκάφη. Υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν περίπου 3.500 εμπρηστικές βόμβες και νάρκες αέρος υψηλής περιεκτικότητας. Αμερικανικές πηγές αναφέρουν πως ρίχτηκαν 2.659,3 τόνοι από τα βρετανικά και 4.441,2 τόνοι από τα αμερικανικά αεροπλάνα.
Ο μαζικός βομβαρδισμός προκάλεσε τεράστιες υλικές ζημιές. Το ένα τρίτο των σπιτιών της πόλης τυλίχτηκε στις φλόγες, όπως και το 90% του ιστορικού κέντρου της πόλης. Συνολικά καταστράφηκαν πάνω από 6.480.000 τετραγωνικά μέτρα.[5] Τα απαράμιλλα μπαρόκ και αναγεννησιακά μνημεία της Δρέσδης, όπως η όπερα Semperoper και το παλάτι Τσβίνγκερ, καταστράφηκαν. Στις 15 Φεβρουαρίου κατέρρευσε και το σύμβολο της πόλης, ο περίφημος καθεδρικός Ναός της Παναγίας (Frauenkirche). Τα ανθρώπινα θύματα ξεπέρασαν τις 20.000. Τα περισσότερα θύματα απανθρακώθηκαν ή σκοτώθηκαν από ασφυξία, λόγω του μονοξειδίου του άνθρακα και των υψηλών θερμοκρασιών των βομβών.
Εικόνα της Δρέσδης τη δεκαετία του 1890, πριν την καταστροφή της από τον βομβαρδισμό. Διακρίνονται ο καθεδρικός Ναός της Παναγίας (Frauenkirche), η Γέφυρα του Αυγούστου και η Καθολική Εκκλησία Hofkirche.
Φωτογραφία Durova


Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2015

Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε


Θα πάψετε επιτέλους να με βασανίζετε με τον καταραμένο τον χρόνο σας! Είναι απάνθρωπο! 
Πότε! Πότε! Μια μέρα! Δεν σας φτάνει αυτό; 
Μια μέρα σαν τις άλλες, μια μέρα μουγγάθηκε, μια μέρα τυφλώθηκα, μια μέρα θα κουφαθούμε, μια μέρα γεννηθήκαμε, μια μέρα θα πεθάνουμε, την ίδια μέρα, την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή, δε σας φτάνει αυτό; Ξεγεννάνε καβάλα σ' ένα τάφο, αστράφτει το φως μια στιγμή, κι ύστερα πάλι σκοτάδι. 

Περιμένοντας τον Γκοντό (1948)
Σάμιουελ Μπέκετ


Vincent van Gogh 

Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

Ελπίδα και φόβος


"Ελπίδα και φόβος παρεμποδίζουν την κατανόηση των ανθρώπινων πραγμάτων. Η ελπίδα όμως ξεπερνιέται πολύ δυσκολότερα από το φόβο." 

Παναγιώτης Κονδύλης
Φιλόσοφος και συγγραφέας, 1943-1998


Giovanni Giacometti
Ελβετός ζωγράφος.

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

Τσάμικος


Στα κακοτράχαλα τα βουνά 
με το σουράβλι και το ζουρνά 
πάνω στην πέτρα την αγιασμένη 
χορεύουν τώρα τρεις αντρειωμένοι. 

Ο Νικηφόρος κι ο Διγενής 
κι ο γιος της Άννας της Κομνηνής.
  
Δική τους είναι μια φλούδα γης 
μα εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς 
για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα
απ’ το τσακάλι και την αρκούδα.

Δες πώς χορεύει ο Νικηταράς 
κι αηδόνι γίνεται ο ταμπουράς.  

Από την Ήπειρο στο Μοριά 
κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά 
το πανηγύρι κρατάει χρόνια 
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια. 

Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός 
και δραγουμάνος του ο λαός.

Στίχοι:   Νίκος Γκάτσος 
Μουσική:   Μάνος Χατζιδάκις
Ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς
Δίσκος: Αθανασία (1976)


Διαβάζω στο διαδίκτυο:
 "Οι μαθητές του 2ου Γυμνασίου για τον Νίκο Γκάτσο 
Τα λόγια του Ν. Γκάτσου φιλτραρισμένα στις καρδιές και το μυαλό των μαθητών του 2ου Γυμνασίου"
και μεταφέρω τα λόγια ενός μαθητή για το τραγούδι αυτό:

"Ένα τραγούδι με επαναστατικό περιεχόμενο. Ακούγοντάς το νιώθω πολλά συναισθήματα να με πλημμυρίζουν. Πώς να ήταν άραγε η ζωή εκείνα τα χρόνια; Κατά τη γνώμη μου ήταν δύσκολα εκείνα τα χρόνια, όμως και σήμερα είναι πολύ δύσκολα. Οι άνθρωποι αγωνίζονταν για την ελευθερία τους, δεν άντεχαν άλλο τη σκλαβιά, αγωνίστηκαν και έτσι την αποτίναξαν, χαρίζοντας στους εαυτούς τους και στους απογόνους τους την ελευθερία. Στην εποχή μας όμως κάνουμε κι εμείς αυτό που πρέπει; Δυστυχώς θεωρώ ότι πολλοί λίγοι είναι αυτοί που αγωνίζονται σήμερα και προσπαθούν για το κοινό καλό. Το τραγούδι αυτό και πολλά άλλα του Νίκου Γκάτσου μοιάζει να ‘ναι προφητικό. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσουμε κάποια στιγμή κι εμείς να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να μιμηθούμε τους προγόνους μας, να απελευθερωθούμε από το σκοτάδι που μας καταδιώκει". 
Δημήτρης Ζήσης



Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν το σοφό άνθρωπο


Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν το σοφό άνθρωπο: 
Πρώτο, κάνει ο ίδιος αυτά που συμβουλεύει τους άλλους να κάνουν. 
Δεύτερο, δεν κάνει τίποτα που να αντιβαίνει στην αλήθεια. 
Τρίτο, είναι υπομονετικός με τις αδυναμίες των άλλων.

 Λέων Τολστόι





Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Δάσος


Λιτά, 
τα δέντρα,
 τα σκόρπια φύλλα 
όχι λυπητερά· 
κι όμως βουβά θανάσιμα· 
περπατώ και συλλέγω 
χρυσή σιωπή.

Γιώργος Σαραντάρης, 1908- 1941


Washington Maguetas