Μια πίκρα

Tα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα  

τα 'ζησα κοντά στ' ακρογιάλι 

 στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,  

στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου πρωτάνθιστη  

ζωούλα προβάλλει, 

 και βλέπω τα ονείρατα κι ακούω τα μιλήματα 

 των πρώτων μου χρόνων κοντά στ' ακρογιάλι, 

 στενάζεις, καρδιά μου το ίδιο αναστένασμα: 

Να ζούσα και πάλι  

στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,  

στη θάλασσα εκεί την πλατιά, τη μεγάλη.

Μια μένα είν' η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,  

δε γνώρισα κι άλλη:  

μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη 

 και σαν ωκεανός ανοιχτή και μεγάλη.

Και να! μες στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο  

κοντά μου και πάλι  

τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,  

τη θάλασσα εκεί την πλατιά τη μεγάλη.  

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε  

μια πίκρα μεγάλη, 

 και δε μου τη γλύκαινες, πανώριο ξαγνάντεμα 

της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!  

Ποιά τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου  

και ποιά ανεμοζάλη, 

που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,  

πανώριο ξαγνάντεμα, κοντά στ' ακρογιάλι; 

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,  

μια πίκρα μεγάλη, 

 η πίκρα που είν' άσβηστη και μες στον παράδεισο  

τω(ν) πρώτω(ν) μας χρόνω(ν) κοντά στ' ακρογιάλι.

Κωστής Παλαμάς